Niemand weet onderhand meer wat de oorsprong is van de jaarlijkse ‘Hartjesdag’ op de Zeedijk. De bedoeling was ooit dat mannen vrouwenkleding zouden dragen en vrouwen mannenkleding. Niet iedereen doet dat trouwens, maar dat maakt dit volksfeest er niet minder gezellig op. Het is een feest voor de Nieuwmarktbuurt en het viel me vooral op dat daar eigenlijk iedereen elkaar wel kende: het tegendeel van wat je in een zogenaamd ‘anonieme’ stad zou verwachten. Ook biedt het feest voor iedereen ruimte om voor een jury iets muzikaals te produceren, natuurlijk in combinatie met passende kledij. Alleen jammer dat een omvangrijk evenbeeld van André Hazes vanaf de bovenverdieping van Café het Mandje met oorverdovende geluidboxen alles meende te moeten overstemmen. Puntje voor de organisatie, wil het feest tenminste niet ontaarden in weer zo’n festival van geschreeuw, gezuip en gelal.
Maar gelukkig werden de individuele initiatieven toch op hun waarde geschat. Evenals vorig jaar bracht René weer een aantal zelf geschreven songs op bekende melodieën ten gehore met zijn ‘zingende zaag’. Deze keer als huisvrouw die met haar boodschappenmandje onderweg was naar huis. En evenals vorig jaar ging hij er nu weer met de eerste prijs vandoor. Hoe de Hartjesdag en de prijswinnaar er dit jaar uitzag staat op:
Het Scheepvaartmuseum staat er al sinds mensenheugenis. Op loopafstand van huis en met de Museumkaart wandel je er zo naar binnen. Maar afgelopen weekend was er een bijzondere expositie: een aantal tall ships, die gedurende een paar dagen afmeerden naast de VOC-replica die er permanent ligt. De meest bijzondere was nog wel “El Galeon”, een replica van een 16e eeuws Spaans galjoen, dat in die tijd heen en weer voer tussen Spanje en zijn koloniën. Het schip maakt nu een maandenlange cruise tussen Europese havens en je kunt voor een niet onaanzienlijk bedragje een paar dagen (of als je wilt zelfs langer) meevaren. Wij lieten het bij een bezichtiging, wat toch al een aardige indruk gaf van het leven destijds aan boord. Daarnaast lag nog de “Clipper Stad Amsterdam”, rond 2000 gebouwd en dus voorzien van een moderne inrichting en dito gemakken. Die is gebouwd op mede-initiatief van de Gemeente Amsterdam, maakt regelmatig lange oceaan-cruises, voer ook mee bij de intocht van SAIL Amsterdam en de thuishaven van het schip is Amsterdam. Al met al werd het een leuk maritiem middagje en een indruk ervan staat op:
Het is een tijdje nauwelijks opgevallen: het werk aan het project “Zuidas-dok” bij het treinstation Amsterdam-Zuid. Ze zijn eigenlijk al twee jaar bezig, maar omdat in Amsterdam overal straten zijn opgebroken viel dit nog niet zo op. En aan de tekentafels waren ze nog veel langer bezig, want er was eindeloos gemekker over de kosten, de verantwoordelijkheden, de risico’s en wie dat allemaal op zich zou moeten nemen. Maar nu kan het niemand meer ontgaan want het gaat hier om het grootste infrastructurele project van Nederland. Het is pas in 2036 klaar, dus er is nog wel wat te doen. Het treinstation, ooit een miezerig bij-stationnetje, wordt aanzienlijk uitgebreid en wordt eigenlijk een nieuw soort Centraal Station. Maar dan vooral voor de zakelijke reiziger die in de glanzende kantoortorens moet zijn die er in de afgelopen twintig jaar zijn gekomen en er in de komende twintig jaar nog meer bij gaan komen.
Het is dan ook de bedoeling dat de treinverbindingen met het buitenland gaan verhuizen van het huidige Centraal Station naar dit nieuwe station. Het station gaat ondergronds evenals de ernaast liggende Ringweg A-10, die en passant ook nog wordt verbreed naar twee keer zes stroken. Onder het toekomstige station komen een aantal passages, waarvan ze juist deze week een van de dakdelen aanbrengen. Een en ander was aanleiding om een open dag te houden, met rondleiding en toelichting. Veel aannemersjargon, waarvan me de details bij thuiskomst al waren ontgaan, maar op het internet is een fraaie time-lapse te zien, hoe ze het drieduizend ton zware dakdeel op zijn plaats schuiven. Mijn camera keek ook mee en de fotoserie is te zien op:
Nog maar een vervolgserie over de Canal Parade gemaakt, want ik had daarvan zóveel foto’s gemaakt, dat ik ze maar enigszins gedoseerd ben gaan toedienen. Nu vooral ook foto’s van mensen. Dat is altijd een lastig puntje in de fotografie, het fotograferen van mensen. Want niet iedereen stelt het op prijs om gefotografeerd te worden en even later onwetend op het internet vereeuwigd te worden. Maar bij de Canal Parade vond ik het verantwoord om ongegeneerd los te gaan op dit thema. Mede in de wetenschap dat alle eventueel te fotograferen doelwitten zich terdege bewust zijn van het feit dat er vele andere camera’s, zelfs TV-camera’s, op hen staan gericht. De Canal Parade in Amsterdam werd deze zaterdag voor de 25e keer gehouden.
Ik heb er al vele gezien en eigenlijk is het elk jaar zo’n beetje hetzelfde, weliswaar met verschillende accenten en thema’s. Ook deze keer weer veel boten met bakken vol dansende mensen van allerlei organisaties, die willen aantonen hoe divers en inclusief ze eigenlijk wel zijn. Maar desondanks had ik me met René toch maar weer langs de kant geïnstalleerd met stoeltjes en een koelbox vol proviand. Al was het maar om Marcel op zijn “Gay Swim Amsterdam”-boot te fotograferen. En natuurlijk ook om de rest van de boten voorbij te zien komen. Want ondanks het zich elk jaar repeterende format was het deze keer toch wel weer de moeite waard, en eigenlijk ook noodzakelijk om er nog maar eens de aandacht op te vestigen dat het met de vrijheid van LHBTI’ers niet overal even goed is gesteld, zelfs niet in het liberale Amsterdam.
En ook kunnen we concluderen dat deze Canal Parade toch wel uniek is in vergelijking met andere Gay Parades die ik ooit heb gezien, met name in Sydney en Londen, toch niet de minste steden als het gaat om hun LHBTI-leefbaarheid. Maar nadat driekwart van de boten voorbij was gekomen was het wel genoeg, want door de flinke plensbuien kwamen we handen tekort om de paraplu, de camera met zoomlens te bedienen en tegelijkertijd ook nog droog te houden. Bovendien hadden de meeste deelnemers zich verscholen onder paraplu’s of plastic jassen. En dat ziet er meteen weer een stuk minder feestelijk uit. Maar deze vervolgserie geeft toch wel een indruk en is te zien op:
De eerste week van augustus is hier altijd de week van de Gay Pride. Maar dat mag alleen nu niet meer zo heten. Want ‘Gay’ is slechts één van de smaken in het veel bredere LHBTI-spectrum en de nog veel meer grijze gebieden daartussenin. Voor al die smaken is nu ook een nieuwe term bedacht: ‘Queer’. Deze keer is er dan vooral aandacht voor al die andere smaken in dat brede spectrum. En de daaraan verbonden festiviteiten zijn nu zelfs verdeeld over twee weken. Het begint meestal met de Roze Loop, een 5- of 10 kilometer loop-evenement. Waar ik helaas deze keer niet aan mee kon doen door bezigheden elders. De eerste week ging wat mij betreft ook een beetje geruisloos voorbij, maar in de tweede week heb ik me er maar weer eens ingestort. Te beginnen met de ‘Senior Pride’ op de tweede donderdag op de Nieuwmarkt, vooral bedoeld voor 60-plussers.
Op een groot podium artiesten, en op het plein stoeltjes en veel paraplu’s die open gingen bij de regenbuien die er helaas ook waren. Verder vooral liedjes uit de sixties en seventies, veel jeugdherinneringen dus. En ook de ‘Tulpen uit Amsterdam’, plus nog allerlei andere gezangen uit de Jordaan, ontbraken niet. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog eens fan zou worden van Ronnie Tober, maar wat hij op zijn 78-jarige leeftijd nog met zijn heldere krachtige stem en performance wist te produceren was indrukwekkend. Het ging er allemaal in als koek, en aan het eind van de dag gingen de stoeltjes opzij en de beentjes van de vloer. Het deed me een beetje denken aan – het veel grotere – evenement dat André Rieu elk jaar in de zomer organiseert op het Vrijthof in Maastricht. Maar wat mij betreft mag de Senior Pride in de komende jaren uitgroeien naar ook zoiets, misschien niet zo groot, maar wel minstens zo gezellig.
Op de tweede vrijdag hebben we ons maar even in de straatfeesten gestort. Ook heel gezellig, maar als je een wat claustrofobische aanleg hebt: niet doen. Vooral op de Reguliersdwarsstraat en de Zeedijk was het schuifelen en af en toe muurvast staan in de menigte. Op de laatste zaterdag was er natuurlijk de Canal Parade (die vroeger Gay Parade heette). Bijgaand een serie foto’s (en videootjes) daarvan. Helaas erg weinig (en dan ook nog van een afstand met mijn mobieltje) van de Senior Pride en al helemaal weinig van de straatfeesten. Wel dus van de Canal Parade, maar daarvan heb ik weer zoveel foto’s gemaakt dat er nog maar een vervolgblogje van gaat komen. Deel één van de Amsterdam Pride staat op:
Dagboek van een camera 