Marcel had een zwemtournooi in Parijs, een mooie aanleiding dus om er weer eens heen te gaan. Hoewel je voor een stad als Parijs niet eens zo’n aanleiding nodig hebt. De stad staat helemaal in het teken van de voorbereiding op de Olympische Spelen en wordt dan ook flink onder handen genomen. Als je zou komen voor de toeristische highlights was dit misschien niet het goede moment. Want niet alleen de metro en de treinstations, maar ook veel gebouwen zijn aan het oog onttrokken en bedekt met steigerwerk. Nu snap ik waarom Olympische Spelen miljarden moeten kosten. Want het zijn natuurlijk niet alleen de Spelen zelf, maar ook het voor de hele wereld in de kijker zetten van Parijs. Dat rechtvaardigt al die grondige renovatiewerken in de stad, die het allemaal zo duur maken. Want hoe moeilijk kan alleen het organiseren van sportwedstrijden nou eenmaal zijn? Vooral voor een land als Frankrijk (en trouwens ook Nederland) dat al de nodige ervaring heeft en waar ook al veel faciliteiten beschikbaar zijn.
Sponsors blijken ook een flink deel van de rekening te betalen. Dat beroemde gebouwen zijn bedekt met steigerdoek is nog tot daaraan toe, maar om nou het prachtige operagebouw helemaal te bedekken met een doek van het parfummerk Chanel, dat gaat toch wel wat ver, lijkt me. Doe dan een steigerdoek met een nep-gevel, waar je tenminste nog een indruk hebt hoe het er ooit uit heeft gezien of in de toekomst uit gaat zien. Maar ondanks de renovatie, en ondanks Chanel en al die andere uithangborden van puissante luxe, valt er nog genoeg te zien en genieten. Want de stad doe je vooral wandelend of slenterend en dan komen de bezienswaardigheden vanzelf op je af. Een extra bonus was nog wel het voor de afwisseling ineens prachtige weer met vier dagen onafgebroken zon met aangename temperaturen. Een indruk van de eerste twee dagen staat op:
Dagboek van een camera 