Vanaf El Paso gaat het weer terug naar het westen. En wel meteen helemaal naar Phoenix in Arizona, zo’n 750 kilometer in één dag. Een eitje eigenlijk, vooral als je over de secundaire wegen rijdt: vrijwel geen verkeer, kilometers ver kijken en dus stevig doorrijden. Het eerste stuk gaat pal langs de grens met Mexico, met voortdurend zicht op het metalen hek. Maar we zien ook de auto’s van de border patrol. Ze rijden spiedend door de struiken en als dat niet meer gaat klimmen ze op een paard. Ze zijn belast met het oppakken van degenen die op een of andere manier toch de grens zijn overgestoken. Die worden dan keurig weer terug in Mexico afgeleverd. We raken tijdens een tussenstop in gesprek met één van hen. Het lijkt wel een kat-en-muis spel met de grensoverstekers. “You can’t blame them, I would do the same”. Zij steken de grens over, wij brengen ze terug en morgen zijn ze er weer.
De adspirant-bewoners van het beloofde land zullen vast geen oog hebben gehad voor het landschap dat zich voor hen ontvouwt. Maar zij zitten dan ook niet in een comfortabele auto, maar hebben kilometers gelopen met wat bagage op hun rug, door de kurkdroge en dorstige woestijn met nauwelijks vegetatie. In de auto kun je met een flesje water op het tussenconsole met andere ogen kijken, en genieten van de woestijn en de prachtige vergezichten. Hier en daar ook een toch wel tamelijk primitieve ‘nederzetting’, maar wel een die met het landschap als achtergrond meteen een prachtig decor zou kunnen zijn van een western. In Douglas (Arizona) raken we weer de grens, hier een stuk relaxter dan de drukke overgang in El Paso. Het tweede deel van deze etappe moet toch weer over die interstates, met weer van die enorme vrachtwagencombinaties die je rustig met 130 per uur gaan inhalen. Een stuk minder relaxed dus.
We passeren Tuscon, een fraaie stad die we al eens eerder bezochten, maar die we nu links laten liggen. Direct naar Phoenix dus, waar we een paar dagen na al dat autorijden in de relax modus gaan. Phoenix is een stad met een enorme oppervlakte. Van west naar oost een dikke honderd kilometer. Overwegend laagbouw met brede straten en veel ruimte tussen de huizen. Veel groen, zelfs ruimte voor wat golfbanen, maar toch ook hier en daar een Vinex-wijkje, zoals blijkt vanaf de ’South Mountain’, waar we de stad fraai van bovenaf kunnen bekijken. De relax modus die we hier aannemen komt trouwens goed uit, want het is inmiddels erg heet geworden. Terwijl in de afgelopen drie weken de temperatuur aan de lage kant was, soms zelfs amper boven het vriespunt, is het in Phoenix ineens 36 graden. Het ontneemt je alle energie om nog tot iets te komen, dus het komt goed uit om even heerlijk je eigen gang te gaan. De indruk van de ‘terugreis’ en Phoenix staat op:
Dagboek van een camera 