Zaterdag zijn we naar Tampa in Florida gereisd. Het liefst had ik het hele stuk gereden om de romantiek van een Amerikaanse ‘road-movie’ zelf te ervaren, maar dat zat er deze keer niet in. Dus zijn we met een overstap in Atlanta naar Tampa gevlógen. Het nadeel van vliegen is verder dat je onderweg niks ziet. Behalve dan in het zuidwesten van de USA, waar je vaak – zoals ook nu – strakblauwe en heldere luchten hebt en het besneeuwde (de naam zegt het al) Nevada en de canyons in Utah prachtig onder je vandaan ziet glijden. We logeren ook in Tampa bij vrienden. Vreemd genoeg is dit de eerste keer in onze hele reis van vier maanden, dat het echt warm is. En in Amerika betekent dat altijd uitkijken als je bijvoorbeeld een restaurant bezoekt. Zo gingen we lunchen bij een buitentemperatuur van 94 graden Fahrenheit (omgerekend 34 Celsius). Maar we waren erop voorbereid: de uit voorzorg meegebrachte truien moesten aan omdat die airconditioners veel te koud staan afgesteld en onaangenaam in je nek staan te blazen.
Maar in Florida wordt prettig en vooral ook erg rustig gewoond. We lopen even door de woonwijk, maar je kan er een kanon afschieten. Grote huizen met mooie tuinen, veel ruimte en de huizen kan je hier voor een appel en een ei kopen. Florida is ook het bejaardenhuis van Amerika. Mensen uit het noorden verhuizen na hun pensioen doodgewoon naar Florida, soms duizenden kilometers verderop, ook heel vaak zonder enige sociale binding in hun nieuwe woonomgeving. Zoiets als na je 65e uit Amsterdam naar de Costa del Sol verhuizen, waar je niemand kent. Zou bij ons – althans voor mij – ondenkbaar zijn! We rijden een middagje naar ‘down-town’, het eigenlijke centrum. Nou ja, centrum…., de agglomeratie Tampa heeft ruim 2 miljoen inwoners en is in Amerika een middelgrote stad. Maar het is tientallen kilometers rijden door onafzienbare woonwijken met laagbouw, met veel groen ertussen. Dus een echt intiem centrum is daarin moeilijk te ontdekken.
In sommige delen, vooral langs de baai wordt vorstelijk gewoond, maar zelfs in de minder bedeelde wijken is er nog steeds veel ruimte, hoewel met een bedroevende kwaliteit van de openbare ruimte. Ik werd in die wijken vooral gefascineerd door de omvangrijke ’advocaten-industrie’ hier, met veel grote borden langs de weg met van die gluiperig kijkende advocaten. Die zijn niet te beroerd om, zelfs als er eigenlijk helemaal geen probleem is, een probleem voor je te verzinnen en vervolgens een financieel gevecht voor je aan te gaan, van welke aard dan ook. Tampa ligt aan de Golf van Mexico, dus dat strand is ook nog even bezocht. Op de kaart zag het eruit als een klein eindje, maar al met al was het toch nog een uur rijden. Wat een contrast met de westkust met dat koude water! Hier is de zee niet alleen veel rustiger, maar is het ook net of je in een warm bad stapt.
Na afloop nog even aan de kust bij de in de zee zakkende zon lekker ‘seafood creole’ gegeten. Meteen afgerekend met het vooroordeel dat je in Amerika niet lekker zou kunnen eten. Mijn reis zit er nu na vier maanden op. Donderdag rijdt gastheer Rick ons naar Miami. Marcel heeft daar zijn zwemtoernooi en zal nog een klein maandje in het oosten van de USA rondreizen. Ik zal in Miami worden afgezet op de luchthaven voor de reis naar huis. British Airways zal me vrijdagochtend met een overstap in Londen op Schiphol afleveren. Dit is dan ook het laatste reisverslag van onze grote wereldreis. Ik heb met veel plezier de verslagen geschreven en de bijbehorende foto’s bewerkt. Het schrijven is een manier om alle indrukken te verwerken en dat verwerken zal in de komende maanden nog wel even doorgaan, denk ik zo. Het is een geweldige ervaring geweest, maar nu is het mooi geweest en heb ik zin om weer naar huis te gaan en weer normaal te doen. Zo te zien barst ook thuis de zomer nu los. Voor de foto’s van het verblijf in Florida, zie:
Onze gastheer Jay, had voor een dag een auto gehuurd, waarmee we een toertje naar het noorden hebben gemaakt, onder meer naar Napa Valley, de beroemde wijnstreek. Even ten noorden van de Golden Gate brug kijken we nog maar eens vanaf het noorden over de brug en stad. Iets verderop ligt het Muir Woods National Monument, een zg. ‘oerbos’ met veel sequoia bomen. Het dorp Napa is zo’n beetje het centrum van de wijstreek daar. Ik vond het contrast met San Francisco erg groot, ondanks dat het hooguit een uurtje rijden is. San Francisco heeft een liberaal karakter bij uitstek, in sommige opzichten zelfs liberaler dan Amsterdam. Daarentegen waan ik me in Napa in de Bible Belt, zoveel uitingen van godsdienstigheid zie je hier. Wel lekker geluncht, maar de wijn wordt hier erg duur verkocht. We verkennen ook nog even de westkust, ten zuiden van Golden Gate. Hier op het eerste gezicht prachtige stranden, maar je ziet vrijwel niemand in zee, zo koud is het water. De allerlaatste dag besteden we aan het bezichtigen van de street art, die hier weelderige vormen aanneemt. Hele gebouwen zijn hier gedecoreerd. Ongetwijfeld niet ieders smaak, maar ik vond het mooi en mijn camera helemaal. Het verblijf van een weekje in San Francisco zit er nu op. Morgen, zaterdag, reizen we verder oostwaarts. De laatste foto’s van San Francisco staan op:
San Francisco wordt beschouwd als de meest Europese stad van de USA. Nu we uit het westen zijn aangevlogen, krijg ik eigenlijk helemaal niet het idee dat ik in de USA ben. Natuurlijk heb je hier zoals in alle Amerikaanse steden de gebruikelijke ‘down-town’ hoogbouw, het eigenlijke zogenaamde centrum, waar bijna niemand woont. Maar in de woonwijken verderop rond Market Street heb je prachtige architectuur van veelal houten huizen langs soms wel heel steile straten. Wel vond ik de tegenstellingen hier opvallend, zelfs choquerend. Natuurlijk, zoals overal in Amerika, veel rijkdom en mensen die hun rijkdom openlijk etaleren. Maar ook erg veel zg. ‘drop-outs’, mensen die het niet hebben gemaakt, verslaafd en/of verward en vaak verdwaasd over straat rondlopen. ’s Avonds zie je ze overal, zelfs in de betere buurten, in de kou op de trottoirs slapen. Soms met hun boeltje bij elkaar gepakt in vervuilde slaapzakken en de gelukkigen onder hen hebben op bepaalde plaatsen tentjes opgeslagen. Als toerist kom je eigenlijk altijd in die betere buurten, maar het ritje met bus 22 was in dat verband erg leerzaam en liet ons de – wat mij betreft indrukwekkende – andere kant van Amerika zien. Zo zouden er in San Francisco 7000 mensen op straat slapen. Sommige schrijnende gevallen kregen van ons iets toegestopt, maar tegelijkertijd weet je ook dat het water naar de zee dragen is. De contrasterende fotoserie staat op:
Zaterdag hebben we de oversteek gemaakt over de Stille Oceaan naar San Francisco. Een bijzondere ervaring, omdat je op zaterdagmiddag uit Sydney vertrekt en na bijna 14 uur vliegen op zaterdagochtend in San Francisco aankomt. Zodoende hadden we twee zaterdagen achter elkaar. San Francisco ligt in Californië met zijn zonnige klimaat. Inderdaad is het weer prachtig, maar het is hier vooral in de zomer relatief koud. Aan alle kanten omgeven door het water van de oceaan, dus je hebt hier bijna nooit echt warme dagen. En de avonden, dat je eens lekker buiten kunt gaan zitten eten en drinken, zijn hier heel zeldzaam. Dat oceaanwater is zo koud, dat je er zelfs in hartje zomer niet in kunt zwemmen. We logeren niet in een hotel of B&B, maar bij vrienden die we hier kennen. We zijn hier nu voor de derde keer en dan krijg je het gevoel dat je hier inmiddels een beetje woont. De Lonely Planet laten we dus voor wat het is en de meeste ‘belangrijke’ dingen hebben we trouwens bij eerdere gelegenheden al gezien. Het leuke is om gewoon door de stad te lopen en dan dienen de leuke dingen zich meestal vanzelf en onverwacht aan.
Naarmate het einde van de reis nadert zijn we trouwens sowieso al minder de nadruk gaan leggen op het zien van dingen, maar meer op het beleven van de stad of gewoon maar ‘ergens te zijn’ en de dingen vanzelf op je af te laten komen. Zondag slenteren we bijvoorbeeld door het Golden Gate Park, groter, minder bekend, maar minstens zo leuk als het New Yorkse Central Park. Daar heb je het ’de Young’ museum, waar een expositie liep over de ‘Summer of Love‘, verwijzend naar de Flower Power beweging vanaf 1967, nu dus vijftig jaar geleden. San Francisco was zo’n beetje het epicentrum van die beweging en er stonden dus lange rijen bij de entrée. Mooie foto’s, affiches uit die tijd en natuurlijk overal de muziek uit die jaren. Lekker op de grond zitten (eigenlijk half liggen) op van die zitzakken tegen de muur en genieten van de vloeistofprojecties op de muur met psychedelische muziek. Heerlijk jeugdsentiment, omdat ik in het begin van mijn studententijd er veel van heb meegekregen. De Summer of Love werd trouwens in het park en verder overal op straat nog eens dunnetjes overgedaan en ik kreeg daar eigenlijk de indruk dat die beweging hier nooit is weggeweest. Zie ook:
Dagboek van een camera 