New Mexico is de volgende staat van onze road trip. Weer een heel dun bevolkt gebied en een nagenoeg leeg land. Heel af en toe een huis of zelfs een kluitje huizen, dat je niet eens een gehucht zou noemen. Voorzover er huizen zijn, maakt het allemaal een rommelige indruk. Er wordt in het algemeen tamelijk basic gewoond en hier zie je maar weer eens dat de tegenstellingen tussen rijk, zoals we dat in de casino’s van Las Vegas zagen, en arm, zoals duidelijk hier, heel groot zijn. Voorzover er wordt gewoond, is dat in houten bouwsels of stacaravans veelal met autowrakken en andere rommel voor de deur. Om over fraai groen en tuinen maar te zwijgen, want die zijn er in deze woestijn niet. Het maakt dus allemaal een wat desolate indruk.
Toch is New Mexico belangrijk, als het gaat om onderzoek in de ruimtevaart en defensie. Het klimaat is er zó droog dat je er met grote telescopen, die we her en der zien staan, de ruimte kunt bespieden. De staat zou in 1947 (in Roswell) ook bezoek uit de ruimte hebben gehad van ufo’s en aliens. Het dorp heeft zich met het vermeende incident aardig op de kaart kunnen zetten en als je dat verhaal maar vaak genoeg vertelt, wordt het natuurlijk vanzelf waar. En verder is het zó dunbevolkt, dat het ook in juli 1945 een ideaal gebied was om in Alamogordo de eerste atoombom uit te proberen en tot ontploffing te brengen. Drie weken later was Hiroshima een feit.
In datzelfde Alamogordo hebben we een overnachting. Nu één lange straat met motels, benzinepompen en fastfood ketens. Maar nog steeds een belangrijke militaire basis en alles maakt daar een tamelijk geheimzinnige indruk, gezien de borden langs de weg met allemaal dingen erop geschreven die je er niet mag. Alamogordo is ook de uitvalsbasis voor het ‘White Sands National Park’. Een gebied met duinen van witter dan wit zand. Zó wit, dat ik in het felle zonlicht camera-instellingen moest gebruiken, die ik nog nooit had gebruikt. Het ziet er verder eigenlijk uit als Zandvoort, maar dan met witter zand. Je kon er uitgezette duinwandelingen maken, maar door de sterke wind en het idee dat zoiets altijd nog wel een keer in Zandvoort kan, hebben we het gebied maar gelaten voor wat het is. Het fotoverslag staat op:
Dagboek van een camera 