Frankfurt: niet de állermooiste stad van Duitsland. Toch ging ik met Marcel en zijn zwemmaatjes mee, die daar het traditionele ‘X-mas toernooi’ afwerken. Want er is een lekker hotel, we eten gezellig met de club, we doen een hardlooprondje langs de Main en ik trek er op die zaterdag met mijn camera op uit. Genoeg reden dus om toch maar weer mee te gaan. Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar het bijzondere van Frankfurt is toch wel de combinatie van oud en nieuw. Ondanks de bombardementen in de oorlog is er veel van het oude middeleeuwse centrum bewaard gebleven. Dat steekt – wat mij betreft toch wel fraai – af tegen de wolkenkrabbers die overal in het centrum zijn neergezet. Frankfurt heeft dus alle kenmerken van een wereldstad gekregen en is inmiddels het financiële centrum van Duitsland. En omdat daar ook over onze euro wordt gewaakt is het dat zelfs van Europa. En ze zijn er nog lang niet uitgebouwd, want zelfs op de kleinste postzegel in de binnenstad zijn ze in staat weer een nieuwe wolkenkrabber neer te zetten.
Ik ging dus, ondanks de kou, met mijn camera op stap. Behalve de oud-nieuw contrasten was er nog een andere bijzonderheid waarover de laatste week in het nieuws wat te doen was: veel bomen staan zelfs in het begin van december nog vol in het blad. Daardoor kregen ze heel bijzondere diepe kleuren, die ook nog eens fraai afstaken tegen de glazen gevels van de hoogbouw. Maar na drie uurtjes rond drentelen door het centrum kreeg ik moeite om met mijn verkleumde vingers de kleine knopjes van mijn camera-instellingen nog goed te bedienen en was het wel genoeg. Maar het serietje is er gekomen en de Frankfurt-impressie staat op:
Dagboek van een camera 