We rijden vanaf het groene en landelijke noordelijk Californië naar het zuiden, ongeveer langs de grens met Nevada. Nevada associëren we met woestijn en hitte, maar de naam zegt het al: besneeuwd. En dat klopte. Al vanaf het begin ging het omhoog en we belanden in Reno. Als je de stad binnen rijdt ziet het er nog wel aardig uit: redelijk mooie skyline, zonnig en een mooie bergachtige achtergrond. Maar bij nader inzien een koud en treurig oord. Ooit moet het nog wel wat hebben voorgesteld, maar het is één en al vergane glorie. Er zijn weinig mensen op straat bij temperaturen rond het vriespunt. Nevada is een gok-staat en gokken doen ze hier dus ook. Donkere casino-hallen, dikke tapijten, waarin de rooklucht van decennia is opgeslagen. Vooral oudere mensen die in hun eentje wezenloos op de automatische piloot achter fruitautomaten zitten met twee handen aan de gokmachine, fles bier binnen handbereik en in de mondhoek een sigaret. Alles ademt goedkoopte, zelfs het eten: een steak and eggs voor 8 dollar.
Eigenlijk jammer, want de omgeving met het nabijgelegen diepblauwe Lake Tahoe is prachtig. We rijden dan ook verder langs het meer en belanden in Carson City. Weliswaar de hoofdstad van Nevada, maar zo mogelijk nog treuriger. We doen een overnachting in Stateline, net op de grens van Californië en Nevada. Daaraan ontleent het dorp vooral zijn aantrekkingskracht en de grens loopt nog net niet door de motelkamer. Verder casino’s en goedkope benzine. Maar vooral een koud oord met ijspegels die hier aan het dak hangen. En je zou toch zeggen dat het Lake Tahoe er ook een attractie is, maar dat meer keurt bijna niemand een blik waardig. Verder naar het zuiden gaat het landschap meer op een woestijn lijken. Heel dunbevolkt, af en toe iets wat op een dorp lijkt, maar eigenlijk meer een veredelde camping met stacaravans. Nauwelijks bomen, maar wel rotsen, besneeuwde bergen en een mooie blauwe lucht.
Uiteindelijk belanden we in Death Valley, waar we een hele dag doorheen rijden. Bijna honderd meter onder zeeniveau, in de zomer de heetste plek in de VS, maar nu een aangename graad of 25. Mooie rotsformaties met prachtige kleuren, zoutmeren en vergezichten. Door de kurkdroge en dus kraakheldere lucht lijken de bergen in de verte heel dichtbij en verlies je hier het besef van afstand. De afgelopen dagen zijn natuurlijk in een fotoserie vastgelegd. Deze keer wel een beetje veel (41 stuks), maar er was zóveel te zien en tenslotte kom je ook niet elke dag in de VS. Dus daarom fotografisch maar even uitgepakt. Even doorbijten dus op:
Dagboek van een camera 