Vanuit het ‘onechte’ Las Vegas, wordt het vanaf nu weer echt. We rijden naar het oosten, richting Arizona: on the road. Want zo noemen ze dat hier. Een veelbezongen activiteit, vanaf pakweg halverwege de jaren ‘50 tot nog zeker ver in de jaren ‘70. En waar kan dat beter dan in Arizona? Niet alleen veelbezongen, maar ook verfilmd, want het gebied is het decor geweest van talloze road movies en westerns. Een heel dun bevolkt gebied, woestijnachtig, waar weinig groeit en je dus ver kunt kijken. Veel Route-66 romantiek, waarbij we in de auto bijpassende muziek, veelal country-music, als achtergrond laten klinken. Muziek waarvan je vooral rijdend kunt genieten. In het algemeen proberen we de secundaire wegen te nemen. Daar is weinig verkeer en omdat het lange rechte einden zijn en je dus ver kunt kijken, kun je er ook goed opschieten.
Maar de ‘interstates’, de grote doorgaande autowegen, zijn in dit gebied niet altijd te vermijden. Het beeld dat je in Amerika rustig en relaxed zou kunnen rijden gaat hier wel van tafel. En dat is even wennen. Zelf kan je daar sowieso 120 rijden, maar weinigen houden zich eraan en rijden vaak een stuk harder. Dat is nog tot daaraan toe, maar waar je écht aan moet wennen is dat enorme vrachtwagencombinaties, een stuk groter dan die in Europa, je dan ook nog gaan inhalen. Erger is dat ze dan óók nog met kleine snelheidsverschillen een hele tijd naast je gaan rijden. Of nóg erger, je rechts gaan inhalen, want dat mag hier gewoon. Verder heb je hier lange treinen. Amerikanen reizen weinig met de trein, maar goederentreinen heb je hier des temeer. Kilometers lange treinen rijden er, met dubbeldeks containers, zelfs met hoge frequentie door het land.
Maar de grootste attracties zijn natuurlijk wel de nationale parken. Het ‘Grand Canyon National Park’ bijvoorbeeld, met de Colorado rivier, die de canyon elk jaar een fractie van een millimeter dieper maakt. En die er dus honderden miljoenen jaren over heeft gedaan om het landschap dat fraaie palet van kleuren te geven, dat het nu heeft. Of anders wel het ‘Petrified Forest National Park’, niet alleen bekend door zijn versteende boomsoorten, maar wat mij betreft zeker ook door zijn veelkleurige landschappen. Om die parken te beschrijven schieten woorden tekort, dus beter maar even kijken op:
Dagboek van een camera 