Kerstvakantie in de Ardennen. Ontsnappen aan de tucht die Kerstmis oplegt en lekker een paar dagen in een ‘tikkeltje vergane glorie, maar gezellig’ hotel in Stavelot. Uitstapjes gemaakt, maar ook genoten van de Belgische keuken, waarvan ik inmiddels begin te denken, dat je er minstens zo lekker en gezellig kunt eten als in Frankrijk. Uitgangspunt was Stavelot en meteen zoete herinneringen aan de talloze fietstoertochten (zoals Luik-Bastenaken-Luik en Waalse Pijl), die ik er in de 80’er jaren maakte. Het was nu weliswaar koud, vochtig en grijs, maar ik voelde toch weer een beetje de euforie die al dat gefiets destijds opwekte. Onder meer twee steden bezocht: Luik en Aken. Luik herstelt zich van het verval dat zich voordeed na de instorting van de staalindustrie. Het is vooral te zien rond het nieuwe TGV-station Guillemins.
Aken, zo dicht bij Nederland, maar ik was er nog nooit geweest. Verwondering over de Dom, kleiner dan ik had verwacht, maar ook fijner met zijn prachtige mozaïeken. En natuurlijk een wandeling gemaakt, heen en weer naar Coo. Bekend van de watervallen, waar inmiddels een vele malen groter pretpark omheen is gebouwd met een onafzienbaar parkeerterrein, dat nu nagenoeg leeg stond. Ondanks het grijze weer natuurlijk de camera meegenomen. Alleen jammer dat ik die vleermuis niet kon fotograferen, die af en toe door onze slaapkamer fladderde, maar zich verborgen hield ergens in een spleet in het oude hotel. Maar voor de nachtrust was het toch maar beter dat we daardoor na de eerste nacht een andere kamer konden krijgen. De foto’s staan op:
Het afgelopen weekend is het jaarlijkse uitstapje gemaakt met Kees en Jan, met wie we onderweg hebben vastgesteld dat we elkaar al 41 jaar kennen. Oude vrienden dus, en het is een band die we alle drie koesteren. Dit keer ging het uitstapje naar West-Vlaanderen met Kortrijk als uitgangspunt. Grootste wapenfeit daar is de ‘Gulden Sporenslag’ in 1302. Ter nagedachtenis daaraan is een heus museum ingericht en de gebeurtenis speelt nog steeds op de achtergrond van de huidige verhoudingen tussen Vlaanderen en het aangrenzende Franstalige gebied. Allemaal kleine stadjes met een ‘Grote Plaats’, een kerk, stadhuis en meestal een Belfort in het centrum. Ook is het aanpalende Vlaamse Frankrijk bezocht, waar alleen de namen op de kerkhoven en elegante plaatsnamen als ‘Coudekerque’, ‘Hondschoote’ en natuurlijk ook ‘Dunkerque’ nog herinneren aan de tijd dat daar Vlaams werd gesproken.
De dorpjes in Vlaanderen, zoals Kuurne, Harelbeke en Geraardsbergen met zijn ‘muur’ zijn nog wel het meest bekend van de eendaagse wielerkoersen in het voorjaar. Hier wordt de hoogmis van het Vlaamse fietsen opgevoerd met de Ronde van Vlaanderen op de eerste zondag van april. Niet dat er door hen nog veel wordt gewonnen in de grotere ronden, maar het wielrennen zit wel in het DNA van de Vlamingen. Verder Tournai (Doornik) en Mons in Wallonië bezocht. Een soortgelijke architectuur, maar ik vond vooral opvallend hoe triest de oude en vermoeide Borinage erbij ligt. Het regenachtige weer van zaterdag accentueerde dat nog eens extra. Toch zal er wel een cyclus zijn van opkomst en verval en je ziet er sommige steden ook weer opleven, zoals Lille en Luik, waar we overigens deze keer niet zijn geweest. Al met al een erg gezellig weekend met aan het eind nog de beklimming van de ‘Muur van Geraardsbergen’. Met de auto, dat wel. De fotoserie staat op:
Dagboek van een camera 