De bedoeling was een bezoekje aan het Stedelijk Museum. Wandelen erheen, maar dan weet je onderhand precies hoe dat gaat. Onderweg blijven hangen bij datgene wat zich ook voordoet. En dat was deze keer een foto-expositie van Samuel Fosso uit Kameroen in Huis Marseille aan de Keizersgracht. Daarna was het al te laat en bovendien te koud en winderig om nog helemaal naar het Museumplein te lopen. Dat museum loopt niet weg, kan dus ook een andere keer en onderweg terug kwamen we ook al toevallig terecht in de nieuwe fietsenstalling voor het Centraal Station, die net een paar dagen open was. En die het publiek al heeft gevonden, zo bleek. Helemaal weggewerkt onder het water, mooi toegankelijk vanaf de stationshal en vanaf de Prins Hendrikkade. Alles is daar digitaal elektronisch en je komt er binnen met je OV-chipkaart, die precies weet hoe lang je er hebt gestaan. Verder een hele afdeling OV-fietsen voor bezoekers zonder fiets.
Het interieur van de stalling is (nu nog) brandschoon en opgeleukt met verlichte stadsplattegronden aan de wanden. Die – als je goed kijkt – zijn opgebouwd uit piepkleine zwart-wit fotootjes. Al met al een aanwinst voor de stad, lijkt me, en hopelijk komt er nu ook een einde aan de fietsenchaos. En aan die afgrijselijke fietsflat voor het Ibis-hotel. Maar dat weet je pas zeker als hij echt weg is. Want in Amsterdam is er altijd bezwaar als er iets nieuws moet komen. Maar als het er een tijd heeft gestaan is het zogenaamd erfgoed geworden en mag het – hoe lelijk ook – niet meer weg. Voor de nieuwe stalling en alles wat zich onderweg nog meer voordeed, zie:
Dagboek van een camera 