De Weerribben: een natuurgebied in de Kop van Overijssel. Het grootste aaneengesloten laagveenmoeras in Noordwest Europa. Inmiddels een heus officieel Nationaal Park. Op een van de laatste mooie en nog niet zo heel koude dagen van het jaar moest er maar eens een uitstapje naartoe worden gemaakt. René was er nog nooit geweest, hoewel dat al jaren op zijn lijstje stond van ‘ooit nog eens te bezoeken’. Ikzelf trouwens ook nog maar één keer, hoewel ik nota bene een niet onbelangrijk deel van mijn leven in diezelfde provincie heb doorgebracht. Maar ik had niet de indruk dat de Twentenaren daar veel kwamen, want het ‘roomse’ Twente en de ‘bijbelse’ Kop van Overijssel hadden niet zoveel met elkaar.
Hoe dan ook, eerst een bezoekje met koffie en gebak aan Ruud, een collega van Marcel, in Kalenberg. Iedereen in dat dorp woont daar aan het water en in de zomer komen daar zo’n 400 boten per dag voorbij. Maar nog niet ontdekt door Chinezen, dus het is nog geen Giethoorn, dat er trouwens niet ver vandaan ligt. Behalve varen kan je er ook wandelen. Over het ‘Laarzenpad’ bijvoorbeeld. Goed gekozen naam, want met gewone gympen moet je er niet komen. Het is er modderig en moerassig en je loopt er over smalle paden tussen het riet. En af en toe met een pontje aan een kabel jezelf naar de overkant trekken. Niet extreem fotogeniek, maar wel af en toe wat watervogels en opeens twee herten. Maar met de auto nog even wat verder het gebied verkend en beland in dorpjes met exotische namen, zoals ‘Nederland’ en ‘Muggenbeet’. Die laatste naam is in dat moerasgebied ook goed gekozen, lijkt me zo. Een foto-impressie van de dag staat op:
Dagboek van een camera 