Met Theo nóg een keer naar Italië geweest. De kennismaking van hem met het land vorig jaar is blijkbaar zo goed bevallen, dat we in herhaling zijn gegaan. Deze keer in combinatie met hulp aan de olijvenoogst, die Ali en Anton elk jaar in oktober proberen binnen te halen. Wij zouden – samen met een aantal Italiaanse professionals – in een paar dagen de olijven van een terrein bij hun huis in Tarano in van de bomen halen, in kratjes verzamelen en naar de perserij brengen. En natuurlijk aan het eind de extra vergine olie proeven met geroosterde bruschetta, waar de versgeperste olie dan in is gedrenkt En tenslotte vandaar het transport naar de grote tanks, die een tiental kilometers verder zijn opgesteld. Daar wacht de olie op het bottelen en de uiteindelijke distributie naar de eindafnemer. Het hele proces van boom tot tank zouden we dus meemaken. Heerlijke paar dagen in de nog warme nazomer, maar het terrein bij hun huis lag alleen op een flink steile helling, zodat het elke keer naar boven sjouwen van die kratjes na een paar dagen toch heel wat kracht had gekost.
Alle reden dus om in die week ook twee ADV-dagen op te nemen voor een tripje naar Napels. Drie uurtjes rijden met onze huurauto. Ik was voorbereid op de verkeerschaos in die stad. Zo worden stoplichten vrij algemeen genegeerd en op sommige kruispunten is het meer zoeken naar een ‘gaatje’ waar je je auto dan in dan duwen. Daar staat tegenover dat je niet naar een parkeerplaats hoeft te zoeken. Je levert – zoals gebruikelijk op meer plaatsen in Italië – gewoon je sleutels in bij de portier van een parkeergarage, die dan de auto voor je wegzet. De twee dagen in Napels besteden we al slenterend door de kleine straatjes in de stad en rond het havengebied. Vrij algemeen wordt dat in Napels beschouwd als ‘gevaarlijk’. Er zal best wat geboefte rondlopen, maar met enig gezond verstand waren het toch wel heel relaxte dagen. De foto’s beschrijven wel wat we daar allemaal hebben gezien en waar we zijn geweest:
Deze week even voor taxichauffeur gespeeld. De bedoeling was om de auto van buurman John ergens in een Italiaanse garage te parkeren. In Collevecchio, zo’n 60 kilometer boven Rome, om precies te zijn, waar John een tweede huis heeft. Ik wilde dat niet alleen doen en had Chrit uitgenodigd om mee te reizen. Ik wist eigenlijk al van tevoren dat hij niet al te lang na zou hoeven denken om mee te gaan. We zouden niet proberen om er zo snel mogelijk naar toe te rijden, maar ook proberen onderweg iets te zien. Zoals het nieuwe TGV-station in Luik bijvoorbeeld. Luik blijkt zich langzaam te herstellen van een vervallen industriestad en het lijkt erop dat zo’n station daar ook wel bij gaat helpen. Na een overnachting in Colmar rijden we dwars door Zwitserland via de Gotthard de Alpen over. Het leuke van de Gotthard is het fraaie vergezicht dat je naar de noordkant, maar vooral naar de zonnige zuidkant kunt hebben. Kunt…., want eenmaal boven op de pas trok de lucht dicht en het uitzicht veranderde in mist en later zelfs in regen, die eigenlijk niet meer ophield. Dat betekende extra opletten bij de passage van de drukke autowegen rond Milaan. De lunch deden we heel romantisch op een parkeerplaats van een Autogrill restaurant.
Die avond nog in Lucca beland. Verrassend mooi en ondanks de regen toch nog buiten eten en drinken onder een verwarmde luifel. De volgende dag wéér regen, die nu met bakken uit de hemel viel. Italië: een land dat nog wel bekend staat om zijn prachtige weer. Maar nu we eenmaal in Lucca waren, toch maar onder de paraplu een ochtendwandeling door de fraaie historische stad. Daarna over lokale wegen naar Massa Marittima voor enkele jeugdherinneringen. Daar maakte ik in 1967 kennis met Italië en de liefde voor het land is daarna nooit meer overgegaan. De laatste 200 kilometer gingen in het donker en wéér in de stromende regen naar de eindbestemming Collevecchio. Door het slechte weer al met al toch wel toch een vermoeiende reis. Maar op de valreep toch nog een kadootje: na regen kwam toch de zonneschijn. De volgende ochtend met de trein naar Rome en mooi nog een paar uurtjes door zonnig Rome gelopen. En later op de dag met het vliegtuig naar Amsterdam. Het korte Italië-reisje is fotografisch samengevat op:
Het jaarlijkse uitstapje met Jan en Kees ging deze keer naar Zeeuws-Vlaanderen. Ik was daar nog nooit geweest. Het hoort weliswaar staatkundig bij Nederland, maar er wonen daar Vlamingen en dus mensen die zich op zijn minst verwant met België voelen. Je kunt er eigenlijk vanuit Nederland ook alleen maar komen via Antwerpen, hoewel er nu sinds enkele jaren een tol-tunnel ligt tussen Zuid-Beveland en Zeeuws-Vlaanderen. We hebben als standplaats Hulst en vandaar kachelen we door het Zeeuws-Vlaamse land door plaatsen als Axel, Philippine, IJzendijke, Oostburg en Sluis. Behalve het grotere Hulst en het meer toeristische Sluis, allemaal tamelijk ingetogen plaatsen, die eigenlijk noch bij Nederland, noch bij België horen. We kunnen het natuurlijk niet laten om toch maar even het echte België aan te doen. Om precies te zijn Damme, een onbekende, maar toch alleraardigste plaats. Maar wát een tegenstelling met die Belgische kust..! Het zou me niets verbazen als dat de meest lelijke kustlijn van de hele wereld is. Volgebouwd met smakeloze appartementen, die nog voor een groot deel leegstaan ook, omdat in het al aangebroken laagseizoen de eigenaren al lang hun winterresidenties in Brussel dan wel Antwerpen hebben opgezocht. Maar voor een fotograaf kan lelijk ook weer heel mooi zijn/ De serie van deze Zeeuws- en Belgisch-Vlaamse dagen staat op:
Vandaag, met de ruim 20 kilometer van vorige week nog stijf in de benen, is het Floris V-pad vervolgd vanaf Kortenhoef. Het volgen van zo’n lang wandelpad in de juiste volgorde vereist blijkbaar enige discipline en voorbereiding. Vooral als je verder van Amsterdam komt, ben je wat meer afhankelijk van het openbaar vervoer. Zo hadden we bedacht om weer vanaf het treinstation Naarden de bus naar Kortenhoef te nemen. Maar niet bedacht dat de frequentie van bussen een stuk minder is dan die van treinen, vooral buiten de spits. In Naarden was die bus dus net weg en dat betekende meteen een vol uur wachten. Je kan dat uur natuurlijk besteden om maar even aan de koffie te gaan, maar de wandeling naar Breukelen zou ook nog wel de nodige tijd in beslag gaan nemen.
Plus dat je aan het eind van de dag weer hetzelfde probleem krijgt: hoe komen we in Amsterdam? Dus beter om dan je verlies te nemen, de moed maar even bij elkaar te rapen en een taxi te nemen. We kregen er geen spijt van. Binnen een mum van tijd waren we in Kortenhoef, waar we de week ervoor waren geëindigd. Het werd een prachtige herfstwandeling, opnieuw over een dijkje dwars door de Loosdrechtse plassen en via Loenen langs de Vecht uiteindelijk naar Breukelen. Daar aan de Vecht wordt heel deftig gewoond in zeer voorname landhuizen. Wéér bijna 20 kilometer gewandeld, maar heel blij dat de schoenen even uit konden om de geteisterde teentjes te masseren. Op zo’n moment wil je alleen maar snel naar huis. Gelukkig was er in Breukelen al snel een trein, zodat het lange wachten ons bespaard is gebleven. Gefotografeerd is er ook nog, zie:
Dagboek van een camera 