Met mijn buurman John een kort tripje naar zijn huis in Italië gemaakt. Dat ligt in Collevecchio, een dorp van anderhalf duizend inwoners, zo’n zestig kilometer boven Rome. De bedoeling was om zijn auto op te halen voor een APK-keuring binnenkort. John is alleen geen fervent chauffeur, dus ik had aangeboden om met hem heen en weer te rijden. Wel zouden we er dan een leuk tripje van maken. Want de lol van reizen is tenslotte niet alleen het einddoel, maar ook het onderweg zijn en het kijken wat daar allemaal te zien en te beleven is. John werd alleen getroffen door enig lichamelijk malheur, waardoor we acht dagen later moesten vertrekken dan gepland. Dat leuke onderweg-tripje verdween daarmee achter de horizon, temeer daar de datum van terugkeer min of meer vaststond. Dat betekende dus strak over de autobaan heen en weer rijden en de bezienswaardigheden onderweg te laten voor wat ze zijn. Daarbij kwam bovendien nog dat Italië zuchtte onder een hittegolf, die je de energie om dáár dan nog wat te ondernemen volledig ontnam. Bijna automatisch schakel je dan over op een lager levensritme.
Wat allemaal niet wegneemt dat het toch een erg leuk reisje was. De hitte kon je ontlopen door af en toe een lekkere plons in het zwembad te nemen. Daarbij is Italië sowieso mijn favoriete regio in Europa en ik kon me dus onderdompelen in het leven zoals dat daar wordt geleid. Dat betekende elke ochtend naar DE bar op het centrale plein, voor cappuccino met cornetti. En daar dan anderhalf uur gaan zitten, totdat het halve dorp voorbij is gekomen om de nieuwste roddels uit te wisselen. In de avond idem dito, maar dan voor een drankje. De bar is sowieso de levensader van het dorp, dat eigenlijk op sterven na dood leek. De aardbeving van 2016 heeft daarbij ook niet geholpen en sommige gebouwen zijn dan ook nog steeds gestut. En voor sommige elementaire basisvoorzieningen moet je al een dorp verderop.
Toch kreeg ik het gevoel dat het leven er zo langzamerhand terugkeert. Er zijn enkele nieuwe permanente bewoners, die je regelmatig tegenkomt op het pleintje van de bar en die dus hun best doen om er weer wat van te maken. Binnenkort schijnt er weer een restaurant te worden geopend. Al met al kon – ondanks de genoemde beperkingen – toch nog worden geproefd van ‘la dolce vita’. Bovendien komt er een herkansing, want de auto moet in augustus terug. Dan dubbele aandacht voor het onderweg zijn en wél kijken wat er te zien is. Het dolce vita in Collevecchio van deze keer is samengevat op:
Dagboek van een camera 