Donderdag, toen de zon zich na lange tijd weer even liet zien, heb ik een al een tijdje sluimerend plan uitgevoerd om nog maar eens een wandelingetje (dan wel foto-excursie) te maken over het Java-eiland. Het eiland is inmiddels helemaal volgebouwd. Een eiland waar ik niet zo vaak kom, omdat het een eindpunt is zonder doorgaande weg. Het is aangelegd in de 19e eeuw als aanlegplaats voor lijndiensten naar en handel met ‘de Oost’. Toen na de Tweede Wereldoorlog die handel nagenoeg stil kwam te liggen, werd het een eiland voor stadsnomaden. Maar aan het eind van de 80’er jaren kwam het in beeld als een mogelijk gebied voor stadsuitbreiding. Mijn vroegste herinneringen aan het Java-eiland waren dan ook die aan een regenachtige dag in het late najaar van 1993, toen ik vanuit mijn toenmalige woonplaats Delft op zoek was naar een stekkie in Amsterdam. Het was toen nog een winderig en modderig bouwterrein met van die metalen platen voor vrachtwagens met bouwmaterialen.
Nogal een contrast met de prachtige folders met ronkend taalgebruik en futuristische tekeningen, die toen het eiland aanprezen als een gebied waar je in riante appartementen met een uniek uitzicht geheel eigentijds kon wonen. Dat weer in contrast met de ideeën van oud-wethouder Jan Schaefer, die zich juist sterk maakte voor sociale woningbouw en die vond “dat je in gelul niet kon wonen”. Ik krijg alleen de indruk dat daar dertig jaar later weinig sociale woningbouw is gekomen en dat Jan Schaefer zijn strijd, althans op het Java-eiland, heeft verloren. Maar het is een mooie en rustige woonwijk geworden, met gevarieerde bouw, kleurig materiaalgebruik, veel ruimte voor groen en mooie binnentuinen. En de brug, die het eiland verbindt met de stad, is toch maar mooi vernoemd naar Jan Schaefer. De fotoserie staat op:
Dagboek van een camera 