Roombeek in Enschede op die zaterdag 13 mei 2000: daar ontplofte een vuurwerkfabriek, annex -opslagplaats en verwoestte in een oogwenk een hele woonwijk. Ik heb vage herinneringen aan die wijk omdat ik wel eens heb meegedaan aan een halve marathon., die er gedeeltelijk doorliep Het jaarlijkse uitstapje 16 jaar later met mijn broers leidde door het grotendeels herbouwde Roombeek. Er wordt tegenwoordig een stuk mooier gebouwd dan de eenheidsworsten die we dertig jaar geleden kregen toegediend. Tenminste als je de bewoners ook een beetje de vrije hand geeft. Dat was een van de formules waar het nieuwe Roombeek zijn succes aan heeft ontleend. Men woont er nu zo te zien met plezier en de wijk is zelfs een bezienswaardigheid geworden voor geïnteresseerden in woon-architectuur. De foto-impressie van het nieuwe Roombeek staat op:
Het zou een mooie dag worden, dus zijn – misschien wel voor de laatste keer in dit jaar – de fietsen nog maar eens tevoorschijn gehaald voor een tochtje langs de Amstel, de Ronde Hoep en de Waver naar Abcoude. Het leuke van Amsterdam is natuurlijk niet alleen de stad zelf, maar ook het feit dat je er met de fiets in no time uit bent en – naar Amsterdamse maatstaven – al snel in een landelijke omgeving. Maar eerst langs het gebied van de Rembrandttoren, waar nu het hoofdkantoor van Philips staat. Dat kantoor leek zo onafscheidelijk van Eindhoven, maar voortschrijdend inzicht leidde toch tot de verhuizing. Ten zuiden daarvan, zo’n beetje tot het metrostation Spaklerweg, gaat een hele nieuwe woonwijk komen. Het meeste is er al gesloopt, behalve enkele hardnekkige gebouwtjes, waarvan ik me afvraag hoe lang die het daar gaan volhouden. Verderop langs de Amstel kijk je ineens heel anders naar de stad. Ondanks de belofte van het KNMI werd het toch weer een grijze dag met af en toe motregen. Niet ideaal voor foto’s, maar het is roeien met de riemen die je hebt. Het resultaat staat op:
Amsterdam van boven. Er zijn niet veel plaatsen waar je dat kunt bekijken. En al helemaal niet op de Dam. Behalve als je in het reuzenrad op de kermis gaat zitten. En het ook nog goed weer is. En dat was het maandag. Buitenkansje dus, dat ik niet wilde laten lopen. Met een telezoom-lens lijkt de stad voor het grijpen en krijg je een goed idee hoe de verschillende locaties zicht tot elkaar verhouden. We zagen het NEMO, zoals dat nog niet is gezien. Evenals de hoogbouw rond de Rembrandttoren. Bijzonder was ook het glimpje dat we konden opvangen van de binnenplaats van het altijd zo gesloten bolwerk van het Paleis op de Dam. En tenslotte het bijzondere perspectief op de Westerkerk. En dat moest allemaal in die paar minuten die je krijgt in een paar rondjes in het reuzenrad. En als je toch op de kermis bent kan je meteen de gezichtsuitdrukkingen vastleggen van de mensen in die rondtollende stoeltjes. De kermisimpressie staat op:
De Trabant. Het karretje is een cult in Berlijn. Terwijl voor diesels de strengste normen worden gehanteerd mag de Trabant hier nog allerlei viezigheid de lucht in pruttelen. Je kan hem zelfs huren. Favoriet thema ook op de East Side Gallery, waar kunstenaars hun fantasieën over de Wende op een oud stuk muur mochten uitleven. Alleen jammer van dat hek ervoor, want andere zogenaamde kunstenaars hadden de hele boel later weer met graffiti ondergekliederd. In Oost-Berlijn was de geheime dienst (de Stasi) overal. Ze wisten alles van je, maar je wist nooit wie ervoor werkte. Je buren en zelfs je eigen familieleden konden dat doen, zodat je niemand vertrouwde. Zondag konden we een kijkje nemen in het hoofdkwartier van de Stasi, nu een soort van museum. Een enorm gebouw met lange gangen nog in dezelfde staat als het in de 80’er jaren was. Houten meubilair en stalen kasten. Echt een ‘sick building’ en vreselijk om in te werken, leek me zo. Met de typische grauwe DDR-architectuur. Daar was men de hele dag bezig om informatie over mensen op te slaan en afgetapte telefoongesprekken uit te typen. Ook de omgeving van het gebouw in deze Oost-Berlijnse wijk met zijn grote woonkazernes deed op deze grijze dag echt zijn best om de sfeer van de DDR vast te houden. Foto’s op:
Een paar dagen Berlijn, omdat Marcel er een zwemtoernooi had. Maar als je er een paar dagen extra voor uittrekt, is er ook wel wat tijd voor sightseeing. Berlijn is qua oppervlakte een enorme stad, en het is onmogelijk om alles lopend te doen, iets wat in veel Europese hoofdsteden eigenlijk wél kan. De stad heeft weliswaar een goed OV-netwerk, maar een stad ‘lopend doen’ is toch het allerleukste. Dus moet je een keus maken en we concentreerden ons op de eerste twee dagen op het gebied tussen de Gedächtniskirche en de Brandenburger Tor. Het hele gebied heeft sinds de Wende een metamorfose ondergaan. De Dom is alleen een vast ankerpunt gebleven, evenals nog wat restantjes muur als herinnering aan de scheiding met de DDR. De Bundestag en het gloednieuwe Hauptbahnhof zijn de nieuwe ankerpunten. Verder staan er overal nog bouwkranen, zodat we over een paar jaar nog maar een terug moeten. Een foto-impressie het ‘oude en nieuwe’ van twee zwerfdagen in dat deel van Berlijn staat op:
Weer eens een fotorondje gemaakt door de stad. Met tussenstops in het fotomuseum Foam en het Stedelijk. We waren duidelijk niet de enigen. Het nu al een paar jaar opgeknapte museumkwartier heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een van de toeristische hot-spots van Amsterdam. Het Rijksmuseum is nog steeds toonaangevend. Vooral voor wat er daarbinnen te zien is, maar de fraaie gevels worden wellicht over het hoofd gezien. De grote letters “I amsterdam” beginnen een beeldmerk te vormen in de stad en komen overal terug, als grote klimletters en op de mozaïeken-bankjes. Voor een kleine foto-impressie van dat alles zie:
Het jaarlijkse meerdaagse uitstapje met Jan en Kees, met wie ik nu al veertig jaar een vriendschap onderhoud. Deze keer naar Duitsland en het gebied rond de Moezel. We beginnen in Koblenz, waar de Moezel in de Rijn uitmondt. Net op dat rivierenkruispunt staat het Deutsches Eck, met een knots van een standbeeld van keizer Wilhelm I. Op de Rijn druk scheepvaartverkeer, niet alleen van vrachtschepen, maar vooral met de ‘reisjes langs de Rijn’. Lange boten, soms met drie verdiepingen en eigenlijk drijvende hotels en restaurants. Hierop zit de leeftijdsgroep, waartoe ik over tien jaar ook toe behoor, maar moet moeite doen om me voor te stellen dat ik over tien jaar ook op zo’n boot zal zitten. Ze varen trouwens ook over de Moezel, waarlangs wij onze autotocht naar het westen vervolgen. Hier erg schilderachtige plaatsjes als Cochem en Bernkastel-Kues, waar de lange boten afmeren en dezelfde leeftijdsgroep door de straatjes sjokt, Moezelwijn drinkt uit groene kelkjes en grote stukken taart naar binnen werkt. Erg fraai is het landschap met zijn grote en steile wijnhellingen en juist in dit seizoen wordt de wijn geoogst. Ook fraai was onderweg het kasteel Burg Eltz, vanaf de rivier een stukje naar het noorden. Gebouwd in de 12e eeuw en uithangplek van de adel destijds, die toen ook al vonden dat ze toch beter verdienden dan de rest van het volk. Verderop langs de Moezel ligt Trier, ooit een belangrijke Romeinse stad, met de Porta Nigra als het centrale Romeinse monument. De Moezel gaat stroomopwaarts verder naar Luxemburg en Frankrijk, maar wij nemen afscheid van de rivier en ronden ons uitstapje af in Monschau. Eigenlijk nog een grotere toeristenfuik dan de Moezel, maar we zitten fraai aan het centrale pleintje met een overdadige lunch. De fotoserie van het uitstapje staat op:
Een kort fietstochtje gemaakt naar Durgerdam. De herfst nadert, het was een frisse dag, maar er was een prachtige blauwe lucht en dus fotogeniek weer. De tijd heeft in Durgerdam stil gestaan, ondanks de ligging onder de rook van Amsterdam. En ook ondanks het feit dat veel Amsterdammers hier een optrekje hebben gekocht, omdat zij op zoek waren naar een plek waar de tijd stil staat. Mooi wonen, dat wel, maar je moet er geen auto hebben, want die kan je op die smalle dijk ook hier moeilijk kwijt. Een boot kan je er beter kwijt en eigenlijk is Durgerdam dan ook één grote jachthaven geworden. Desondanks kan je er fraai uitkijken over het Markermeer in goed gezelschap van vogels die deze water-omgeving ook als ideaal habitat zien. De terugweg ging over de bruggen. Hier uitzicht op de Oranjesluizen, maar ook her en der rommelige stukjes land en water, met halfvergane boten waarvan je je afvraagt of zich daar ooit nog een eigenaar zal melden. Ondanks de wind en vroege kou, ook een fraaie foto-dag en de serie is te zien op:
Vandaag tourist-guide gespeeld voor Antoinette en Raymond, de ouders van Marcel. Eerst maar eens naar de A’dam Tower voor een uitzicht over de stad. Het nadeel van die toren is de ligging. Je bekijkt de stad in zuidelijke richting. Heel onhandig als de zon schijnt en nog onhandiger als de zon dan ook nog laag staat. Deze keer was het bewolkt, waardoor de lichtinval en het foto-contrast beter wordt. Daarna nog maar eens een keer met de boot naar dat laatste rafelrandje van de stad, het voormalige NDSM-terrein. Vooral dat boottochtje ernaartoe is eigenlijk heel aardig. Onderweg, en vooral verderop naar het westen liggen en schepen uit vervlogen tijden, maar worden ook de contouren zichtbaar van de nog ‘actieve schepen’ in het westelijk havengebied. De fotoserie vanaf de toren, het boottochtje en de NDSM staat op:
Dagboek van een camera 