De uitzonderlijk zonnige lente maakte het mogelijk om na de lange winter weer eens Zandvoort aan te doen. Niet zozeer voor een uitwaai-wandeling, want daar heb je dat mooie weer helemaal niet voor nodig. Maar we waren er om eindelijk weer eens lekker in de zon te liggen en om ons zelfs in zee te wagen. Alleen was het water nog te koud om dat lang vol te houden. Het Zandvoort-bezoekje moest sowieso nog even wennen met die intelligente lock-down. Zo had onze favoriete strandtent Fosfor wel koffie, maar je mocht er niet op de stoelen zitten. Die stonden nog ergens in een verlaten hoekje opgestapeld en wij mochten met een kartonnen bekertje ergens in het zand gaan zitten. Niettemin viel er veel te zien: flora, fauna en vergezichten. De flora moet je in de duinen vinden. Op het eerste gezicht een desolaat uitgedroogd en verdord landschap, maar de fauna kan er goed terecht. Kleine rupsjes, vlinders en in de avonduren zijn er de vele herten, die daar kennelijk genoeg te eten kunnen vinden. Daarvan zijn er zelfs te veel en af en toe worden ze dan ook afgeschoten. René had zelfs een vos gezien en ook gefotografeerd, maar helaas liet die zich niet meer zien toen ik mijn camera in de aanslag probeerde te brengen.
Op het strand ook genoeg fauna: krabben, kwallen en vogels. En in de zee af en toe zeehonden, hoewel niet deze keer. En dan de vergezichten. Als je op het duin staat kun je bijna de hele kust afkijken tot ver ten noorden van IJmuiden. In het zuiden lijkt Noordwijk binnen handbereik, en is zelfs Den Haag goed zichtbaar. Tenslotte heel ver de grote tankers en de windmolenparken. Daarover was er in Zandvoort veel gedoe. Ze mochten er niet komen, omdat het horizonvervuiling zou zijn en zelfs de dood voor het toerisme zou betekenen. Maar de gemiddelde toerist keurt die molens geen blik waardig en zíet ze waarschijnlijk niet eens. Al met al twee heerlijke stranddagen en een mooie ouverture van een hopelijk mooie zomer. Vastgelegd op:
De bedoeling was een bezoekje (met fotoserie) aan Medemblik. Weliswaar ooit daar geweest, maar erg lang geleden en dus wat weggezakt in de herinnering. Dat bezoekje vandaag is dan uiteindelijk wel gelukt, maar Medemblik kwam er toch weer wat bekaaid vanaf. Dat kwam omdat onderweg – zoals wel vaker gebeurt – weer veel te zien was. Edam bijvoorbeeld, katholiek bolwerk met een veel te grote kerk voor dat kleine dorp. Helaas gesloten en dus niet te bezichtigen. Wel een fraai kerkhof, gedrapeerd rond de kerk. Ik kan op dat soort plekken lang ronddwalen, terwijl ik kijk naar de lange of soms ook korte levens die deze mensen hebben gehad. En probeer me daarbij met behulp van hun leeftijden en aangebrachte foto’s een voorstelling te maken van de familieverhalen erachter. Het dorp is wereldberoemd om zijn kaas, maar staat wat betreft toeristen toch wel wat in de schaduw van Volendam.
Maar – behalve wij uit Amsterdam – waren er nu helemaal geen toeristen en dan krijg je een indruk hoe het stadje er ooit bij lag vóór het tijdperk van het massatoerisme. Verderop langs de IJsselmeerkust, tussen Edam en Hoorn, met de skyline van Almere als achtergrond, wordt een enorm project uitgevoerd, dat eigenlijk nauwelijks bekend is. Althans niet bij mij, maar het kan zijn dat ik iets heb gemist. Er wordt tientallen meters verderop in het water een tweede dijk aangelegd, die kennelijk een extra bescherming van het land moet opleveren. Het stuk ertussen wordt opgespoten en ter hoogte van Hoorn komt er daardoor een brede extra strandstrook. Dan uiteindelijk alweer aan het eind van de middag was er Medemblik. Ooit was daar een stoomtrein naar Enkhuizen, die in betere tijden in de zomer nog als toeristentreintje in leven werd gehouden. Nu ligt het er verlaten bij, evenals de rest van Medemblik. De helft van het pittoreske stadje wordt gedomineerd door drie uit de kluiten gewassen jachthavens, die allemaal samenkomen op één punt. Op datzelfde punt is ook de horeca samengeklonterd, die nu met dichte deuren en opgestapelde stoelen voor de deur een uitgestorven indruk maakt. Maar het fotoserietje is er toch gekomen en staat op:
De ‘intelligente lock-down’ duurt nu acht weken, maar geleidelijk aan wordt mijn actieradius groter. Ik heb ontdekt dat het ‘Waterland’, zoals het polderlandschap boven Amsterdam wordt aangeduid, zich goed leent voor fietstochtjes. Niet alleen landschappelijk, want dat wist ik al, maar ook – en vooral – voor wat betreft drukte. Ik ben nog steeds voorzichtig en de laatste tijd kijk ik ook naar de cijfers die het RIVM elke dag naar buiten brengt. Dan blijkt dat het aantal besmettingen in mijn leeftijdscategorie minder stijgt dan dat aantal voor jongeren. Dat zou dus kunnen kloppen, want ik doe niet mee aan die samenscholingen in allerlei parken en heb al helemaal geen voorkeur voor bouwmarkten, winkelcentra of meubelboulevards, want anders was ik weer in mensenmassa’s terecht gekomen met dito risico’s. Mensenmassa’s die in dat polderland goed te ontwijken zijn.
Op mijn tochtjes passeer ik eerst altijd de bouwput waar nu een knots van een hoofdkantoor van Booking.com wordt neergezet. Nu onderwerp van nationale hoon, maar wel heel fotogeniek met zijn zes felrode bouwkranen, die elegant combineren met de kleur van het steigerdoek en bovendien erg mooi afsteken tegen de streeploze blauwe lucht. Ondanks de hoon gaat de bouw gewoon door en halverwege 2021 staat hier het glanzende kantoor van een van de boegbeelden van de platformeconomie. Hoewel je nog maar moet afwachten wanneer men echt weer zin krijgt om hotels te gaan boeken. En zonder die strepen in de lucht heeft het boegbeeld ook niet veel te doen.
Op die tochtjes moet ik ook altijd de veerpont over het IJ gebruiken. Ik mijd de drukke pont naar de Buiksloterweg. In plaats daarvan neem ik de meer rustige pont naar het IJplein, en iedereen is zich daar goed bewust van de afstand die men in acht moet nemen. Ondanks dat ik die pont regelmatig neem, heb ik daar nog steeds elke keer het gevoel van een heel kort vakantietripje zodra de boot afmeert. En bij het aanmeren is het mini-vakantietje alweer voorbij. En daar houdt ook de Randstad plotseling op en ontvouwt zich ineens de wereld van het vlakke polderland, met vogels, koolzaad en boterbloemen. In dit jaargetijde op zijn mooist. Er mag dan van alles aan de hand zijn in de wereld, op de natuur kan je blijven rekenen. Het fraaie weer doet de rest en het gebied laat zich mooi zien op:
Dagboek van een camera 