Napels (3)

6 september 2022

De laatste halve dag in Napels. Niet héél veel tijd meer, maar met de metro kun je nog wel ergens komen en toch nog op tijd voor de trein weer terug zijn. Het metrostation waar we opstapten zag er alleen tamelijk vervallen uit, evenals de stations waar we onderweg stopten. Maar ons eindstation, Toledo, zag er daarentegen met zijn futuristische mozaïeken en fraai verlichte plafonds oogverblindend mooi uit. Reden om er nog even te blijven en nog maar eens een extra ‘heen-en-weertje’ over de lange roltrappen te maken. Napels is sowieso een stad vol tegenstellingen. Behalve de nodige rommeligheid zijn er prachtige en fraai onderhouden monumenten.

We blijven bijvoorbeeld hangen op het Piazza Plebiscito, en dat zou – met enige fantasie natuurlijk – zomaar een klein kopietje van het Vaticaanse Sint Pietersplein kunnen zijn. Het naburige Piazza Municipio moet er ooit – afgaand op wat eromheen staat – ook mooi hebben uitgezien. Het plein was alleen nauwelijks toegankelijk, maar de afbeeldingen op de afrastering van de bouwput lieten zien dat er over enkele jaren ook een oogverblindend mooi plein gaat komen, met bovendien de nodige ondergrondse voorzieningen. Met dichtbij natuurlijk de fraaie Galleria Umberto I, die – ook niet met zo héél veel fantasie – zomaar een kopietje van die van Milaan zou kunnen zijn.

Als dat nieuwe plein maar niet zoiets gaat worden als het enorme metalen staketsel op het Piazza Garibaldi bij het Centraal Station. Daar in het souterrain veel leegstaande winkels in de stationsomgeving met tóch al niet zo’n beste reputatie. Wat mij betreft een mislukte poging om er een mooie entree van de stad van te maken. Maar hoe dan ook, er wordt hard gewerkt om van het imago af te komen dat Napels blijkbaar heeft en waar je – als je twee dagen door de stad hebt geslenterd – ook niet omheen kunt. Een indruk van de laatste Napolitaanse uurtjes, met alles wat mooi en lelijk is, staat op:

https://www.flickr.com/photos/140378231@N02/albums/72177720302486240