Het doel was het sluizencomplex van IJmuiden. Daar zijn ze bezig om dat uit te bouwen tot het grootste sluizencomplex van de wereld, dus dat moest wel de moeite van een ritje erheen waard zijn. Vorig jaar waren we er ook al eens, maar toen hadden ze de route over het complex afgesloten, zodat we het ritje van donderdag als een herkansing zagen. Alleen was er nu nóg veel meer afgesloten. Het enige wat je goed kon zien waren de grote buizen, waarmee ze de verschillende waterniveaus een beetje in evenwicht kunnen houden. Verder nog een passerende olietanker met heel in de verte de bouwwerkzaamheden, waarvan ik eigenlijk het idee kreeg dat ze vergeleken met vorig jaar nog niet al te veel waren opgeschoten.
En dan natuurlijk de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel. Het zou me niks verbazen als dat bedrijf er over tien jaar niet meer is. Het kan financieel al niet meer uit, bovendien overtreden ze allerlei milieuregels en strooien regelmatig grafietregens over Wijk aan Zee uit. Maar hopelijk kunnen ze er nog een fraai museum van industrieel erfgoed van maken. Aan de overkant is het bedrijf goed te bezichtigen en heb je uitzicht over ongetwijfeld het allerlelijkste stukje Nederland. Maar in de ogen van een fotograaf kan lelijk ook heel mooi zijn. En dus tegelijkertijd ook een van de meest fotogenieke stukjes Nederland, althans in dat genre.
En wát een contrast met hetgeen je zag als je op datzelfde punt even de andere kant op keek. Tientallen kite-surfers, met hun kleurige zeilen fraai afstekend tegen de blauwe lucht. Die trokken zich niks aan van al dat lelijks. Niet ongevaarlijk, leek me zo, maar het ging allemaal goed. Ik had me nooit zo verdiept in wat daar allemaal bij komt kijken, maar hun uitrusting is bepaald meer dan zomaar een vlieger aan een touwtje oplaten, waarmee ik me in mijn jeugd ooit nog wel eens heb bezig gehouden. Een impressie van dat toch wel veelzijdige middagje IJmond staat op:
Dagboek van een camera 