Mardi Gras: van oorsprong de laatste dag voor Aswoensdag, het begin van de vastentijd, ooit bedacht als een periode waarin je je van alles moest onthouden. Op die ‘vette dinsdag’ kon je dan nog even helemaal losgaan. Maar zoals wel meer met van die van oorsprong religieuze gedenkdagen heeft Mardi Gras een eigen dynamiek gekregen en is in Sydney uitgegroeid tot een feestperiode van drie weken, vooral voor de LGBTQI- (of ben ik nog een letter vergeten?) gemeenschap. Dat alles uitmondend in de Mardi Gras parade van zaterdag. Zoals afgesproken zou Marcel als gelegenheidslid van het lokale zangkoor meelopen en ik zou langs de route het een en ander bekijken en er een fotoserie van proberen te maken. Wel was ik gewaarschuwd om voor een goed plekje vooral op tijd te zijn. Twee-en-een-half uur vooraf zou zeker goed zijn, maar ik besloot het ruim te nemen, want wie uit het noordelijke halfrond krijgt er nou eenmaal de kans om de ‘moeder van alle gay-prides’ te zien en in beeld te brengen?
Het zou pas beginnen ná invallende duisternis, maar er zou voor een behoorlijke fotografie genoeg licht zijn, zo was me verzekerd. En zo werden er vlak voor het begin aan de overkant van de straat ineens drie grote schijnwerpers richting mijn gezicht gezet. Inderdaad, licht genoeg, maar die mooie fotoserie zou er dus niet komen. Maar, zoals mij vaak wordt voorgehouden, moet je ook zónder camera kunnen genieten van het moment. Een goede, zelfs bijna contemplatieve oefening dus om echt in het nú te leven. Want is het bekijken van foto’s eigenlijk niet meer dan het bekijken van iets wat al voorbij is? De gay-parade zelf had een wat ander karakter dan die in Amsterdam. Die laatste is als boten-parade sowieso uniek.
Hier was er een proloog van het vrouwelijke LGBTQI-segment dat op zware motoren het openingsrondje mocht verzorgen. Verder bestond een groot deel van de optocht uit wandelaars, dan wel dansers uit allerlei maatschappelijke groeperingen, die – naast uitbundig plezier maken – vooral voor hun belangen opkwamen dan wel allerlei onrechtvaardigheden aan de kaak stelden. Ook moest de Australische regering het herhaaldelijk ontgelden, al werd me niet helemaal duidelijk waarom. Maar we zijn dan hier ook relatieve buitenstaanders, hoewel we in de pers er ook in Nederland het een en ander over hadden gehoord. Maar toen Marcel met zijn zangkoor eenmaal voorbijgekomen was, vond ik het wel genoeg en kon ik na vijf uur langs de kant van de route eindelijk weg. Zo goed en zo kwaad als het kon is er toch nog een fotoserietje gekomen, dat staat op:
Dagboek van een camera 