We hadden woensdag een begrafenis op de Nieuwe Ooster, de grote begraafplaats in het oostelijk deel van Amsterdam. Het is met afstand de grootste en mooiste begraafplaats van de stad. Nu kom ik er gelukkig (nog) niet zo vaak. Nog niet, maar inmiddels leef ik in een bos, waarin – zij het nog langzaam – wordt gekapt. Die uitspraak deed mijn vader ooit, en die uitspraak is altijd in mijn geheugen blijven staan. Dat er nu een van die bomen is omgevallen was de aanleiding voor het bezoek aan de Nieuwe Ooster. En nu we er toch waren is meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om na afloop van de ontvangst er eens wat rond te lopen.
De herfst, vooral op zo’n mooie zonnige dag als woensdag, is eigenlijk het ideale seizoen om begraven te worden. Maar meestal heb je dat niet voor het zeggen. Behalve als je je overlijden van tevoren bepaalt, zoals dat het geval was bij de overledene in kwestie. Euthanasie was tot dusver iets ver van mijn bed. Je leest er af en toe wat over, het komt soms in het nieuws, dus kun je je er een mening over vormen. Maar deze keer was ik indirect betrokken en wist van tevoren wat er zou komen. We hebben daags voor het overlijden aan de keukentafel nog afscheid van haar genomen. Moeilijk, omdat bij het weggaan je eigen vocabulaire tekortschiet. Al met al heeft het me behoorlijk beziggehouden. Hulde voor de professionals die beroepsmatig zijn betrokken en die elke keer weer die moeilijke afwegingen moeten maken.
De Nieuwe Ooster is – anders dan veel andere kerkhoven – een veelzijdige begraafplaats. Met uiteenlopende rituelen, talen en culturen. En uiteenlopende afmetingen en uitbundigheid van grafmonumenten. Blijkbaar hebben sommigen ook de gewoonte om al de namen van de nog levenden te vermelden, als illustratie dat voor hen al een mooi plaatsje is gereserveerd. En passant is – niet ver daarvandaan – ook nog even het park en paviljoen Frankendael bezocht. Een van de grootste groenstroken van de stad, maar zelfs na 26 jaar moet ik bekennen dat ik er nog nooit echt was geweest. Behalve dan die ene keer, zo’n 15 jaar geleden, toen ik in dat paviljoen een vergadering had, maar toen niet verder ben gekomen dan het paviljoen zelf. Samen met de Nieuwe Ooster veel groen dus en dat allemaal binnen de Ring van Amsterdam. Dat vele groen is vastgelegd op:
Dagboek van een camera 