In de fotografie, althans in de mijne, vervaagt de grens tussen mooi en lelijk. Dingen die in het algemeen lelijk worden gevonden, kunnen juist heel fotogeniek zijn en worden daarmee voor mij erg mooi. Zoals vervallen industrieterreinen. Onderweg naar Ostia waren we al een paar keer langs zoiets gekomen, maar geen gelegenheid gehad om daar uit te stappen. Maar ik kreeg gaandeweg steeds meer het idee dat ik daar toch maar eens een kijkje moest gaan nemen. Want nergens ter wereld kunnen industrieterreinen zo elegant wegkwijnen als in Italië. Zaterdagmiddag, na mijn monumentale loopje, terwijl Marcel zijn laatste medailles bij elkaar zwom had ik een paar uurtjes over om het eens te gaan bekijken. Voor de liefhebbers: bij het station Garbatella. Jammer genoeg was het terrein met een potdicht en ook nog ondoorzichtig hek helemaal afgesloten, maar vanaf een wat hogere brug kreeg ik toch een aardig beeld. En zo zie je hoe de natuur gebouwen, waar niet meer naar wordt omgekeken, geleidelijk toch weer overneemt. Maar dat zal hier vermoedelijk niet gebeuren omdat op de achtergrond de nieuwe appartementencomplexen alweer opdoemen. Zondag was er nog een laatste gelegenheid om nog eens door de stad te slenteren. Door Trastevere bijvoorbeeld. De naam zegt het al: aan de overkant van de Tiber, aan de westelijke oever. De meeste toeristen blijven aan de oostkant want daar zijn de belangrijkste monumenten. Een waar veel mensen zijn, daar komen nog meer mensen, zo werkt het blijkbaar in het massatoerisme. De Trevi-fonteinen zijn wat dat betreft een illustratief voorbeeld. Het lijkt daar wel een voetbalstadion en in de straten eromheen kun je alleen maar schuifelen in de mensenmassa. Tegelijkertijd realiseer ik me dat je wel allerlei bezwaren kunt hebben tegen massatoerisme, maar zelf lopen we hier natuurlijk ook rond. In Trastevere niets van dat alles. We waren er woensdag ook al even, maar toen werden we verjaagd door een plotselinge plensbui. Trastevere beantwoordt aan het beeld dat ik heb van Italië, zoals het ooit was. Authentiek met steegjes, pleintjes en trattoria’s, waar scooters en cinquecento’s rondrijden en je voor een habbekrats kunt eten. En nu slenteren we op de lome zondagmiddag er nog wat rond en sluiten de prachtige week af met een ongebruikelijk copieuze lunch. Maar dat mocht wel, vonden we. Foto’s zijn er natuurlijk ook gemaakt. Die staan op:
Dagboek van een camera 