De uitzonderlijk zonnige lente maakte het mogelijk om na de lange winter weer eens Zandvoort aan te doen. Niet zozeer voor een uitwaai-wandeling, want daar heb je dat mooie weer helemaal niet voor nodig. Maar waren we er om eindelijk weer eens in de zon te liggen en om ons zelfs in zee te wagen. Alleen was het water nog te koud om dat lang vol te houden. Het Zandvoort-bezoekje moest sowieso nog even wennen met die intelligente lock-down. Zo had onze favoriete strandtent Fosfor wel koffie, maar je mocht er niet op de stoelen zitten. Die stonden nog ergens in een verlaten hoekje opgestapeld en wij mochten met een kartonnen bekertje ergens in het zand gaan zitten. Niettemin viel er veel te zien: flora, fauna en vergezichten. De flora moet je in de duinen vinden. Op het eerste gezicht een desolaat uitgedroogd en verdord landschap, maar de fauna kan er goed terecht. Kleine rupsjes, vlinders en in de avonduren zijn er de vele herten, die daar kennelijk genoeg te eten kunnen vinden. Daarvan zijn er zelfs te veel en af en toe worden ze dan ook afgeschoten. René had zelfs een vos gezien en ook gefotografeerd, maar helaas liet die zich niet meer zien, toen ik mijn camera in de aanslag probeerde te brengen.
Op het strand ook genoeg fauna: krabben, kwallen en vogels. En in de zee af en toe zeehonden, hoewel niet deze keer. En dan de vergezichten. Als je op het duin staat kun je bijna de hele kust afkijken tot ver ten noorden van IJmuiden. In het zuiden lijkt Noordwijk binnen handbereik, en is zelfs Den Haag goed zichtbaar. Tenslotte heel ver de grote tankers en de windmolenparken. Daarover was er in Zandvoort veel gedoe. Ze mochten er niet komen, omdat het horizonvervuiling zou zijn en zelfs de dood voor het toerisme zou betekenen. Maar de gemiddelde toerist keurt die molens geen blik waardig en zíet ze waarschijnlijk niet eens. Al met al twee heerlijke stranddagen en een mooie ouverture van een hopelijk mooie zomer. Vastgelegd op:
Dagboek van een camera 