Eén juno…! Een bijzondere dag waar heel Nederland naar uitkeek. Niet omdat het tweede Pinksterdag was, want dat is het elk jaar wel een keer. Ook niet omdat het prachtig weer was, want dat was het de laatste tijd ook (bijna) altijd. Het was het min of meer officiële einde van de lock-down. Ik begon daar overigens aardig aan te wennen. De agenda was leeg, er hoefde helemaal niks en de dagen gleden moeiteloos voorbij. En bijna elke dag waren er wel maatschappelijke vergezichten te lezen van allerlei orakels, die ons een heel wat betere wereld beloofden, waar ik me – als eeuwige optimist – dan maar aan vasthield. Dat de afgelopen periode me zo meeviel was natuurlijk ook te danken aan het prachtige weer, waardoor ik rondjes kon hardlopen en fietsen, dan wel anderszins daarvan genieten.
Maar ook ik ben natuurlijk blij dat er weer van alles mag uit het oude normaal, omdat de digitale en dus wat onpersoonlijke anderhalve-meter-samenleving mij ook geen ideaal maatschappijbeeld lijkt. Hoe dan ook, je kan deze memorabele en prachtige dag niet beter vieren dan een fietstocht te maken met Marcel door de Zaanstreek. Je moet alleen nog even met mondkapjes op met de boot naar de overkant van het IJ, maar verder is alles oud-normaal. Eenmaal aan de overkant moet je dan ook nog even door Amsterdam-Noord, maar dan houdt de Randstad ineens op en sta je midden in het strak vlakke polderland. De Zaan loopt dwars door de Zaanstreek en heeft twee kanten. Aan de aangeharkte oostkant de frisgroene Zaanse huisjes met de Zaanse Schans, nu nog zonder Chinezen. Aan de rommelige westkant het industriële erfgoed uit de tijd dat Zaandam het welvarende centrum was van de voedingsmiddelenindustrie. Het werd een heerlijke fietsdag, de camera mocht ook mee en heeft er de volgende serie van gemaakt:
Dagboek van een camera 