Breda, nog zo’n Nederlandse stad, waar ik zelden of nooit kom. Vroeger, toen ik nog in Tilburg woonde, kwam ik er geregeld. Maar daar ben ik al 43 jaar weg en eigenlijk ben ik – behalve erlangs – nooit meer in Breda geweest. Onlangs wel weer, en ik moet zeggen, het is niet bepaald de minste stad van Nederland. Aanleiding was de grote foto-expositie daar, die ik met René heb bezocht, op meerdere locaties van de stad. Die expositie was zelfs zo groot dat één keer niet genoeg was en we er nog een tweede keer zijn geweest. De bezichtiging van de stad begon al met het station. In het verre verleden was er een piepklein en gezellig stationnetje. Ze vonden het nodig om dat in het begin van de 70’er jaren te slopen om het in 1975 te vervangen door een afgrijselijk en winderig bouwsel. Dat blijkt nu ook gesloopt en is vervangen door een knots van een gebouw, eigenlijk veel te groot, maar bij nader inzien is het ook onderdak voor kantoren. Hoe dan ook, iedereen in Breda is blij dat het bouwsel uit 1975 eindelijk weg is.
Breda was ooit het industriële hart van West-Brabant. De snoepjes van Faam, de frisdrank van Hero en natuurlijk het bier van de Drie Hoefijzers en Oranjeboom, later gefuseerd en anoniem opgeslokt door een of ander Amerikaans conglomeraat en elders ondergebracht. Maar het industriële erfgoed is er nog wel degelijk en ook de moeite waard. De Drie Hoefijzers zijn trouwens overal in de stad terug te vinden, maar het mooiste is nog wel het vroegere art-deco hoofdkantoor van de brouwerij met de glas-in-lood ramen. Verder de Onze Lieve Vrouwekerk met beklimming van de toren. Dat alles was al genoeg voor een hele middag, met weinig tijd voor de foto-expositie en dus reden om de week erna nog eens terug te komen.
De foto’s zelf waren eigenlijk maar een klein onderdeel van het geheel. Het merendeel van wat er te zien was, betrof artistieke uitingen gerelateerd aan fotografie. Sinds het bestaan van de digitale fotografie heeft zich eigenlijk een nieuwe kunstvorm ontwikkeld, ook wel aangeduid als ‘digi-art‘. Ik heb me zelf nog nooit bewogen op dat gebied, omdat ik mijn handen al vol heb aan het maken en bewerken van ‘gewone’ foto’s. Wel merk ik dat ik er inspiratie van krijg en zelfs – zoals in Breda ook weer – een beetje onrustig van word, maar kan me tot dusver inhouden om eraan te beginnen. Maar het blijft op de ‘bucket-list’ en als ik ooit nog eens achter de geraniums terecht kom, weet ik wat ik nog kan gaan doen. Hoe dan ook, het tweedaags bezoekje was meer dan de moeite waard. De ‘gewone’ foto’s van dit bezoekje staan op:
Dagboek van een camera 