Een boottochtje in Kopenhagen mag eigenlijk niet ontbreken. Dan zie je ook hoeveel overeenkomsten deze stad eigenlijk met Amsterdam heeft. Veel water, ook in de binnenstad. Maar vooral ook veel voormalige havengebieden, die – net als in Amsterdam – worden omgebouwd tot appartementencomplexen, zoveel mogelijk met de façade van het industriële erfgoed. En dan is er ineens het beeldje van de zeemeermin. Nog geen halve meter hoog. Op het eerste gezicht niks bijzonders, want je kunt zo honderd nog meer bijzondere dingen aanwijzen in de stad. Maar dit is op een of andere manier wereldberoemd geworden. Elke stad heeft wel zo’n onbelangrijke toeristenfuik. We konden vanaf de boot goed zien hoe dat gaat met zo’n fuik: een zichzelf versterkend proces.
Eerst niet écht bijzonder, maar omdat iedereen er heen gaat, krijg je het gevoel dat jij ook moet. En hoe meer mensen er gaan, hoe bijzonderder het wordt en er dus nóg meer mensen gaan. En dan is het ineens wereldberoemd. Toeristen waren er weinig in Kopenhagen, maar hier staan ze elkaar te verdringen om de foto van hun leven te maken. Het boottochtje passeerde ook ‘de David’. Een kopie van Michelangelo’s werk, dat wel. Maar tegen een mooiere achtergrond neergezet en zonder toeristen.
Onze laatste dag was ook meteen de laatste dag van de Eurogames. De triatlon: eerst 4 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen en als slotstuk nog een hele marathon. Hoewel ik best wat affiniteit heb met onderdelen ervan, lijkt me dit toch wel een bovenmenselijke inspanning grenzend aan het bijna ongezonde. Maar ik vond de deelnemers er nog redelijk fit uitzien. Foto’s van het boottochtje, de toeschouwers van de meermin en de triatleten staan op:
Dagboek van een camera 