Zaterdag zijn we naar Tampa in Florida gereisd. Het liefst had ik het hele stuk gereden om de romantiek van een Amerikaanse ‘road-movie’ zelf te ervaren, maar dat zat er deze keer niet in. Dus zijn we met een overstap in Atlanta naar Tampa gevlógen. Het nadeel van vliegen is verder dat je onderweg niks ziet. Behalve dan in het zuidwesten van de USA, waar je vaak – zoals ook nu – strakblauwe en heldere luchten hebt en het besneeuwde (de naam zegt het al) Nevada en de canyons in Utah prachtig onder je vandaan ziet glijden. We logeren ook in Tampa bij vrienden. Vreemd genoeg is dit de eerste keer in onze hele reis van vier maanden, dat het echt warm is. En in Amerika betekent dat altijd uitkijken als je bijvoorbeeld een restaurant bezoekt. Zo gingen we lunchen bij een buitentemperatuur van 94 graden Fahrenheit (omgerekend 34 Celsius). Maar we waren erop voorbereid: de uit voorzorg meegebrachte truien moesten aan omdat die airconditioners veel te koud staan afgesteld en onaangenaam in je nek staan te blazen.
Maar in Florida wordt prettig en vooral ook erg rustig gewoond. We lopen even door de woonwijk, maar je kan er een kanon afschieten. Grote huizen met mooie tuinen, veel ruimte en de huizen kan je hier voor een appel en een ei kopen. Florida is ook het bejaardenhuis van Amerika. Mensen uit het noorden verhuizen na hun pensioen doodgewoon naar Florida, soms duizenden kilometers verderop, ook heel vaak zonder enige sociale binding in hun nieuwe woonomgeving. Zoiets als na je 65e uit Amsterdam naar de Costa del Sol verhuizen, waar je niemand kent. Zou bij ons – althans voor mij – ondenkbaar zijn! We rijden een middagje naar ‘down-town’, het eigenlijke centrum. Nou ja, centrum…., de agglomeratie Tampa heeft ruim 2 miljoen inwoners en is in Amerika een middelgrote stad. Maar het is tientallen kilometers rijden door onafzienbare woonwijken met laagbouw, met veel groen ertussen. Dus een echt intiem centrum is daarin moeilijk te ontdekken.
In sommige delen, vooral langs de baai wordt vorstelijk gewoond, maar zelfs in de minder bedeelde wijken is er nog steeds veel ruimte, hoewel met een bedroevende kwaliteit van de openbare ruimte. Ik werd in die wijken vooral gefascineerd door de omvangrijke ’advocaten-industrie’ hier, met veel grote borden langs de weg met van die gluiperig kijkende advocaten. Die zijn niet te beroerd om, zelfs als er eigenlijk helemaal geen probleem is, een probleem voor je te verzinnen en vervolgens een financieel gevecht voor je aan te gaan, van welke aard dan ook. Tampa ligt aan de Golf van Mexico, dus dat strand is ook nog even bezocht. Op de kaart zag het eruit als een klein eindje, maar al met al was het toch nog een uur rijden. Wat een contrast met de westkust met dat koude water! Hier is de zee niet alleen veel rustiger, maar is het ook net of je in een warm bad stapt.
Na afloop nog even aan de kust bij de in de zee zakkende zon lekker ‘seafood creole’ gegeten. Meteen afgerekend met het vooroordeel dat je in Amerika niet lekker zou kunnen eten. Mijn reis zit er nu na vier maanden op. Donderdag rijdt gastheer Rick ons naar Miami. Marcel heeft daar zijn zwemtoernooi en zal nog een klein maandje in het oosten van de USA rondreizen. Ik zal in Miami worden afgezet op de luchthaven voor de reis naar huis. British Airways zal me vrijdagochtend met een overstap in Londen op Schiphol afleveren. Dit is dan ook het laatste reisverslag van onze grote wereldreis. Ik heb met veel plezier de verslagen geschreven en de bijbehorende foto’s bewerkt. Het schrijven is een manier om alle indrukken te verwerken en dat verwerken zal in de komende maanden nog wel even doorgaan, denk ik zo. Het is een geweldige ervaring geweest, maar nu is het mooi geweest en heb ik zin om weer naar huis te gaan en weer normaal te doen. Zo te zien barst ook thuis de zomer nu los. Voor de foto’s van het verblijf in Florida, zie:
Dagboek van een camera 