Charleroi: de lelijkste stad van Europa. Dát moesten we natuurlijk zien…! Want voor fotografen is héél lelijk meteen ook weer héél mooi. De stad dankt deze reputatie aan het vroegere centrum van kolenmijnen en staalindustrie. Overal zijn nog de resten van al dat geploeter zichtbaar, waardoor de stad en de regio nog steeds bekend staan als ‘Le Pays Noir’. Dat was dan ook meteen het doel van dat tweedaagse foto- cq. minivakantie-reisje met René. Maar ook de stad zelf is deze periode nog allerminst te boven gekomen. Er zijn veel sociale problemen zoals armoede, werkloosheid en criminaliteit. Dat is in de stad overal zichtbaar en dat bracht meteen een dubbel gevoel met zich mee. Want die industriële restanten zijn natuurlijk erg fotogeniek, maar je ontkomt er niet aan om ook de stad zelf en andermans sociale problemen te bekijken.
Het vroegere industriële gebied ligt ten zuidwesten van de stad aan de oevers van de Sambre. We wandelen min of meer langs de rivier naar Marchienne-au-Pont, zo’n vier kilometer naar het westen. Niet over de weg, maar dwars door het terrein van roest, schroot en ander industrieel afval. Erg verrassend, want in Nederland zouden ze meteen beginnen met het afsluiten van zo’n gebied voor onbevoegden zoals wij, en bovendien ook met het opruimen van de rommel. Hier dus niet, en onbekommerd lopen we tussen al die overblijfselen, ons verbazend in wat voor een bizarre wereld we zijn beland.
De dag kreeg alleen wel een heel vervelend staartje. In een onbewaakt moment is mijn camera op de grond gevallen en mijn 18-400 tele-zoomlens was daardoor niet meer bruikbaar. Ik had nog wel een andere lens, maar die was voor dit doel veel minder geschikt. En dan is er natuurlijk altijd nog het mobieltje, maar de resultaten daarvan vallen altijd tegen. Het kostte een halfuurtje in mineur, maar ik realiseerde me dat we al heel veel hadden vastgelegd en bovendien kon de dag heel gezellig worden afgesloten met lekker bier op een terras en een ontzettend gezellig Italiaans restaurant. En het grootste deel van de dag is toch maar mooi vastgelegd. Kijk en huiver op:
Dagboek van een camera 