De Allgäu, zie vorig blogje, heb ik in de afgelopen dertig jaren redelijk vaak bezocht. De laatste jaren ook wel met de trein maar meestal toch met de auto. En meestal scheur je dan ook nog via de Autobahn zo snel mogelijk naar je bestemming. Maar zelfs op die Autobahn vallen je een aantal dingen op. Ondanks de soms hoge snelheden is er de gedisciplineerde rijstijl bijvoorbeeld. In een file ontstaat er als vanzelf een Rettungsgasse, via welke hulpdiensten snel ter plaatse kunnen zijn. En dat bleek ook nodig. De traumahelikopter kon natuurlijk meteen op de plaats des onheils landen, maar politie, ambulances en takelmaterieel kon er dankzij die discipline meteen langs. En er wáren nogal wat files. Het na-oorlogse autobaannet van duizenden kilometers is hoognodig aan vernieuwing toe en er zijn dan ook ontelbare en ook lange Baustellen. Maar gelukkig doen ze het allemaal voor ons, zo wordt ons medegedeeld.
Maar wat vooral opvalt is de enorme hoeveelheid windmolens. Het stadium van horizonvervuiling zijn de Duitsers al lang voorbij. Nou scheelt het wel dat Duitsland een stuk dunner bevolkt is dan Nederland en er zodoende ook meer ruimte is voor die molens zonder noemenswaardige hinder. En tenslotte is – als je dan toch met de auto gaat – een tussenstop een aanrader. Twee keer vier uur rijden is een stuk aangenamer dan één keer acht. Een tussenstop halverwege in Fulda bijvoorbeeld, barokke stad en begraafplaats van Bonifatius, die in Dokkum is vermoord en hier zou zijn begraven. Of dat ook echt zo is kan je je natuurlijk afvragen, maar de stad heeft er voor de liefhebbers hoe dan ook weer een pluspuntje bij. Een fotoserie van al dat onderweg zijn staat op:
Dagboek van een camera 