De Lek: eigenlijk een zijrivier van de Rijn, want de grootste watermassa’s worden vanaf de Rijn verder via de Waal richting zee afgevoerd. Op de Waal vind je dan ook de grootste binnenschepen. Maar de Lek is toch breed en diep genoeg om nog een beetje mee te tellen in het Nederlandse rivierenlandschap. In mijn werkzame leven was een van mijn eerste baantjes na de universiteit om me met de binnenscheepvaart in Nederland te bemoeien. Ik wist alles van sluizen, diepgangen, dientengevolge maximale beladingen en tonnages van schepen. Het tochtje langs de Lek op die zonnige novemberdag bracht dan ook herinneringen naar boven uit die tijd. Nu eens in het echt, want alle werkzaamheden destijds deed je natuurlijk vanachter je bureau.
Het tochtje begon in Lexmond, op de zuidoever, vlak onder Utrecht. Maar gaande naar het westen blijft de skyline van Utrecht en de hoge TV-toren bij Lopik voortdurend op de achtergrond zichtbaar. En de schepen, inderdaad wat kleiner dan wat er op de Waal allemaal voorbijkomt. In mijn werkzame tijd was er altijd de notie dat de Nederlandse rivieren sterk vervuild waren, maar nu niets meer van dat alles. Integendeel, helder water en hier en daar kleine zandstrandjes, waar in de zomer ongetwijfeld gerecreëerd wordt. De aanblik van het water zegt natuurlijk nog niks over de kwaliteit ervan, maar het oog wil ook wat.
Dit is ook het gebied waar we in het begin van de 80’er jaren met de fietsclub begonnen. Herinneringen komen dan naar boven van de fietstochten in het vroege, koude, natte en winderige voorjaar door de Zuid-Hollandse delta. Als training voor het echte werk in de Ardennen. Maar nu comfortabel in de auto en met piepkleine dorpjes langs de Lek, zoals Ameide, Tienhoven en Langerak krijgen we gaandeweg het idee in de bible belt te zijn beland. Het tochtje eindigde met uitzicht op de molens van Kinderdijk. Normaal overlopen door toeristenmassa’s, maar nu liggen ze er in de lock-down stil en vredig bij. Het fotoserietje dat is gemaakt staat op:
Dagboek van een camera 