We hebben als ‘vriend van Artis’ een abonnement en af en toe lopen we er zomaar voor een wandelingetje naar binnen. Nu dus niet, want je moet vooraf online reserveren. En aangeven hoe laat je van plan bent te komen. Eerst dus een digitaal gedoe, want je moet natuurlijk dan eerst weer een account aanmaken. Inmiddels ben ik het overzicht kwijtgeraakt van alle accounts die ik in al die jaren heb aangemaakt, laat staan dat ik de paswoorden ervan nog weet. Hoe dan ook, na het nemen van die digitale hobbel konden we naar binnen. Gratis, dat dan wel weer, want daarvoor ben je tenslotte ‘een vriend’.
Nog nooit had ik het er zo rustig gezien. Geen wonder dus dat Artis het moeilijk heeft. Het aantal bezoekers is dit jaar meer dan gehalveerd. Er worden tientallen banen geschrapt, terwijl ze net van plan waren om de boel grondig te renoveren. Maar de geplande renovatie van het aquarium gaat voorlopig niet door en ook een nieuw verblijf voor de leeuwen is geschrapt. Wel was het een verademing om zo in alle rust een rondje door het park te maken. Want Artis is niet alleen een dierentuin, maar profileert zich steeds nadrukkelijker als park. Het oudste van Amsterdam nog wel. De camera ging natuurlijk mee op het rondje en het resultaat staat op:
Dagboek van een camera 