Met een wat dubbel gevoel schrijf ik het volgende blogje van onze reis. Want ik realiseer me dat jullie in het thuisfront met heel andere dingen bezig zijn dan het lezen van verhalen van een inmiddels andere planeet, zo lijkt het wel. In vergelijking met het corona-onheil dat we nu in Europa zien, valt het in deze streek tot nu toe nog wel mee. Vierhonderd kilometer hiervandaan, in Townsville, is deze week de eerste corona-besmetting geconstateerd. Maar het virus rukt nu ook hier in Queensland op. Men is zich er terdege van bewust en er zijn ook de nodige voorzorgen. Handen worden ook hier niet meer geschud en overal staan flesjes met gel, waarmee je je handen kunt ontsmetten. Het hotel, waar we nu zitten, loopt leeg en als we zaterdag (naar we hopen) vertrekken zijn wij vermoedelijk nog de enige gasten. Maar goed, we maken ervan wat ervan te maken valt. En ook schrijf ik – ondanks dat dubbele gevoel – toch maar dit verhaal, al is het maar voor de volledigheid.
We zitten aan zee tussen Cairns en Port Douglas. Wat dichter bij Port Douglas en dat is dan ook de plaats waar we ons op richten. We boeken er enkele excursies en er is een grote keus aan eettentjes. Cairns is wat dat betreft weinig bijzonders, hoewel Marcel er af en toe heen gaat om te zwemmen. Zondag gaat hij ook snorkelen en zelfs scuba-duiken. Maar toen ik de lijst met dingen zag die dan allemaal fout kunnen gaan en wat je dan allemaal moet doen, heb ik vriendelijk bedankt voor de eer en heb er zelf een lekker stranddagje van gemaakt. Marcel had nog nooit gedoken, dus dat was wel een uitdaging, maar hij kwam opgetogen terug. We zitten aan een prachtig strand, maar in de zee kun je hier niet zwemmen. In dit seizoen zitten er stingers, kleine kwalletjes, en de beet ervan kan dodelijk zijn. Verder kunnen er krokodillen rondzwemmen en die wil je ook niet tegen komen. Er loopt hier bij het resort trouwens ook een krokodil rond. Hij is (nog) klein, circa anderhalve meter en is hier nu drie maanden. Hij wil helaas niet weg, dus je moet afstand houden, maar hij is (nog) niet agressief.
Een ander uitstapje is naar Kuranda, een dorp in de buurt. Met de kabelbaan heen en met de trein terug. Daar zouden we dan ook de local market kunnen bezoeken. Dan weet ik eigenlijk al genoeg: toeristen-meuk. En dat wás dus ook zo. Toch nog een erg leuke dag, want de kabelbaan heen, met verschillende stops onderweg met goede documentatie over het regenwoud, en de treinreis terug waren de moeite waard. Nog mooier was eigenlijk nog wel het uitstapje naar het Daintree Rain Forest. Lekker in een busje en onderweg een aantal wandelingen door het woud. Goede uitleg over het delicate evenwicht dat alle dieren en planten daar gedurende duizenden jaren hebben opgebouwd. Met een boottocht over een van de rivieren daar. En aan de oevers mangrove-bossen en verscholen krokodillen. We belanden in Cape Tribulation, wat ze hier het ‘einde van de wereld’ vinden. Je kan nog wel verder naar het noorden, naar Cooktown bijvoorbeeld, maar dan moet je over onverharde wegen en zelfs door rivieren rijden. Op dit moment is de weg naar Cooktown trouwens gesloten. En zelfs dán kan je nog verder naar het noorden, nog wel 1000 kilometer maar liefst, naar Cape York. Dat is de meest noordoostelijke punt van Australië, die bijna Papua Nieuw-Guinea aanraakt. Maar daar komt bijna niemand meer. De benaming ‘regenwoud’ werd alle eer aangedaan na twee korte plensbuien, toen daarna de weer tevoorschijn komende zon een prachtige warme dampige sfeer wist te creëren. Met dito geluiden van allerlei gevogelte. De foto’s van deze tropische sferen staan op:
Dagboek van een camera 