Een van de mooiere delen van Zakynthos is Keri, een schiereiland aan de zuidwest-punt van het eiland. Je vindt hier wat Griekenland zo karakteristiek maakt: kleine dorpjes, smalle steegjes en pleintjes met prachtige gezellige tavernes in de bekende blauwwitte kleuren. En als je naar beneden naar de kust rijdt, richting vuurtoren, sta je ineens bij een van de mooiste uitzichtpunten, die ik ooit van mijn leven heb gezien: rotspunten, witte stranden en een azuurblauwe zee. We nemen ons dus voor de volgende dag terug te komen om in een van die tavernes te gaan eten. En toen waren er de volgende ochtend ineens die bosbranden. We kwamen er langs, onderweg voor een toertje dwars over het eiland. Hele hellingen staan in brand en er staat bovendien een straffe wind, zodat het vuur zich snel uitbreidt. Het blijkt dat Keri en nog een aangrenzend dorp worden ontruimd. Helikopters en blusvliegtuigen vliegen af en aan.
We belanden aan het eind van die dag aan een strand aan de oostkust, ver van het vuur. Daar zien we in de verte het eiland Kefalonia en daarachter – op de foto niet te zien, maar wel op de kaart – Ithaca. Dit moet dus het gebied zijn waar Odysseus jarenlang heeft rondgezworven, voordat hij thuiskwam en korte metten maakte met de vrijers die zijn trouwe echtgenote Penelope trachtten te verleiden. Er maar even van uitgaande dat het allemaal waar is wat er in de Odyssee staat geschreven. Ik houd het maar even overeind, want anders valt de fantasie dat ik me nu op historische grond bevind in duigen. Het etentje in Keri ging die avond dus niet meer door. De weg blijkt door het vuur afgesloten, zodat we in ons eigen dorp Kalamaki maar gaan eten, met in de verte nog de brandende – of hopelijk al nasmeulende – hellingen richting Keri. Iedereen is er erg van ontdaan. Het eiland leeft van de olijven en het blijkt dat ook hele olijfboomgaarden zijn verdwenen inclusief dus de nering van de betreffende boeren. Heftig dagje, vonden we. Foto’s staan op:
Dagboek van een camera 