De laatste dagen op het eiland werden ingevuld met dingen, die we nog niet hadden gedaan, maar ook niet wilden overslaan. Zo mocht natuurlijk een bezoekje aan de hoofdstad niet ontbreken. Eigenlijk hoofddórp, met zijn 13.000 inwoners. Maar behalve de haven is het stadje eigenlijk niet veel bijzonders. Een hoofdstraat met wat winkels en dat is het dan wel zo’n beetje. Geen steegjes met witte kleine huisjes, zoals ik hoopte en wat je in Griekenland eigenlijk ook zou verwachten. Het eiland heeft een Venetiaanse tijd gekend en je ziet in het stadje – evenals elders op het eiland – kerktorens in Venetiaanse stijl. Maar de haven is wél de moeite waard om er een tijdje rond te lopen. Het is de uitvalsbasis van ferry’s naar het Griekse vasteland en verder is het een scheepswerf, waar wrakken worden opgeknapt dan wel aan hun lot worden overgelaten. Wat we op de laatste zondag hadden willen doen, eten in Keri, is door de grote bosbrand op die avond niet meer gelukt. Wel zijn we er twee dagen later voor een lunch alsnog geweest en hebben gezien (en ook geroken) hoe het land er na de brand bij lag.
Het dorp zelf is niet getroffen, evenals – zo te zien – de meeste huizen op de hellingen in de buurt. Hoewel sommige huizen echt op het nippertje gespaard zijn gebleven. Maar rondom die huizen grote zwartgeblakerde vlaktes, dus bepaald niet prettig om er te wonen dan wel vakantie te vieren. En wat we tenslotte ook niet wilden missen waren de schildpadden. Daar stond het eiland nou juist zo om bekend, en we hadden er nog geen enkele gezien. Behalve dan die ene huis-schildpad een paar dagen geleden, maar die vertoonde zich alleen maar omdat hij steeds kleine visjes kreeg toegeworpen. We wisten al dat september niet de ideale maand was om ze in zee te zien zwemmen. Wel komen in september nog in het donker voor zonsopkomst op het strand de eieren uit en de jonge schildpadjes waggelen dan naar de zee. Maar de kans dat je er iets van zou kunnen zien was ook klein, zo werd ons verzekerd. Toch zijn we de allerlaatste ochtend heel vroeg opgestaan om in elk geval te probéren er iets van te zien. Maar het enige wat we hebben kunnen zien waren de verse sporen van een schildpadje dat er vermoedelijk kort daarvoor was langs gewaggeld. Daar moesten we het dan maar mee doen. De natuur kiest zijn eigen momenten. Dit was het laatste berichtje van Zakynthos en de laatste fotoserie staat op:
Dagboek van een camera 