Bij de voorbereiding van de reis naar Zakynthos, kwam ook de vraag op wat we daar al die dagen moesten gaan doen. Het eiland is zo’n 50 bij 30 kilometer, dus het zou kunnen dat je na verloop van tijd alles wel zo’n beetje hebt gezien. We hadden daarom ook een paar dagen naar de Peloponnesos in gedachten. Met de auto de boot op, uurtje varen en je bent op het Griekse vasteland. Maar onze Engelse gastvrouw Debbie wees ons op zóveel mogelijkheden op het eiland, dat we het plan van de Peloponnesos meteen zijn gaan vergeten. Bovendien ontwikkelde zich na een paar dagen een heel eigen ritme: álles op het dooie gemak. Iets wat ik me zelfs na ruim vijf jaar als ambteloos burger nog niet helemaal had aangewend.
Op het dooie gemak kwam neer op uitvoerig ontbijten. Meestal kwam Debbie wel even langs voor een praatje. Dan een reisdoel bedenken, tegen elf uur het autootje pakken, onderweg uitvoerig koffie en vooral vaak stoppen om foto’s te maken. Dan halverwege de middag nog ergens aanliggen op een van de vele strandjes. En in de avond heerlijk op een terras van een taverne neerstrijken voor het eten. We hadden na een paar dagen wel door waar je moest gaan zitten, en ook waar je beslist niét moest gaan zitten. En dan aan het eind van de dag ook nog doodmoe zijn! Maar wel het gevoel dat je zo’n ritme vele maanden vol zou kunnen houden, hoewel het natuurlijk ook zou kunnen zijn (vrij zeker zelfs) dat het verlangen naar Amsterdam uiteindelijk de boventoon zou gaan krijgen.
De luchthaven op het eiland was een attractie apart. We zitten op steenworp afstand van de kop van de landings-(start)baan en je kan vanaf ons balkonnetje nog nét niet de passagiers achter de raampjes zien zitten. Ik neem me al jaren voor om eens bij Schiphol te fotograferen, maar er zijn daar nauwelijks mooie plekken, waar je een beetje leuke foto’s kan maken. Maar hier ga je gewoon bij het hek op de kop van de baan staan en ze komen bij de landing vlak boven je hoofd overvliegen en bij de start voel je de warme wind (met vermoedelijk ook de kwalijke uitlaatgassen) langs je lijf glijden. Klinkt vreemd allemaal, maar ik zal, na bijna dertig jaar bezig zijn met het vlieggebeuren, er wel een beroepsdeformatie aan hebben overgehouden. Hoe dan ook, van het dagelijkse ritme én het posteren bij de startbaan is het volgende fotoserietje tot stand gekomen.
Dagboek van een camera 