Onze USA-reis zijn we begonnen in Phoenix (Arizona). Daar een paar dagen acclimatiseren en te gast bij Richard, die daar woont. De heenreis verliep alleen niet helemaal vlekkeloos. We hadden een overstap in Minneapolis en je komt daar dan officieel de USA binnen, met alle formaliteiten van dien. Er werden ons vragen gesteld wat we van elkaar zijn, bij wie we op bezoek gaan en hoe we die kennen. ‘None of your business’ denk ik dan, maar ik weet inmiddels dat het bij denken moet blijven en je dit allemaal braaf moet ondergaan. Bij een volgend loket, word ik eruit gepikt en mijn paspoort wordt ingenomen. Ik mag plaats nemen in een andere ruimte, waar nog een aantal ‘verdachten’ zitten. Na drie kwartier ben ik aan de beurt en mag dan – onder toeziend oog van Trump, die daar aan de muur hing – aan iemand anders nog een keer uitleggen wat ik in hun land kom doen en bij wie we op bezoek gaan. Ze moeten het exacte adres ervan weten, wat nog een keer gecheckt wordt en uiteindelijk was het in orde en kreeg ik mijn paspoort terug. Ik vroeg nog wat eigenlijk het probleem was. Ze zeiden dat het nou eenmaal hun taak was om mensen te controleren en maakten me bovendien duidelijk dat het verder de bedoeling was dat zij hier de vragen stellen en niet ik. ‘Welcome to America…!!’.
Maar verder ging het goed en heb erg genoten van de heenreis aan het raam. Je komt er Newfoundland binnen met heldere luchten en eindeloze sneeuw- en ijsvlaktes. Uren later, pas vlak voor Minneapolis komt er enige bebouwing, maar ook daar is het nog volop winter. Hoe anders in Phoenix. Hier gedraagt het weer zich naar verwachting met een heerlijke 25 graden. Eigenlijk zitten we in Laveen, een buitenwijk aan de zuidkant van de stad, midden in de woestijn. Phoenix zelf is een stad van tientallen kilometers lang en breed, met vrijwel alleen maar laagbouw en alleen in het centrum wat hoogbouw, dat ze hier down-town noemen, maar waar verder weinig mensen wonen. Men woont hier vooral in de laagbouw met grote huizen met dito tuinen. Geen gazons, maar mooie woestijnbegroeiing. Maar niet iedereen woont mooi en er zijn ook delen die eerder op de derde wereld lijken.
De stad is zo’n beetje even groot als een gemiddelde Nederlandse provincie en je rijdt er dus voor de kleinste dingetjes enorme afstanden. En als je dan de stad vanaf een heuvel van de bovenkant bekijkt, begin je je te realiseren dat elke maatregel om het gebruik van de auto terug te dringen hier bij voorbaat kansloos is. Behalve enkele buslijntjes is er geen openbaar vervoer. Treinen al helemaal niet. En als je je een auto kunt veroorloven, ga je echt niet in een bus zitten, want de bus is voor de armen. Fietspaden zijn er ook niet en fietsen is met die enorme afstanden, vooral in de hete zomers die je hier hebt, onbegonnen werk. En bovendien is autorijden spotgoedkoop: de benzine kost hier een kwart van want het in Europa kost. En nóg klagen ze hier over de hoge brandstofprijzen.
Zondag een uitstapje gemaakt naar ‘Tortilla Flat’, een uitspanning aan een meer in een gebied met kleurige bergen en veel cactussen. Helemaal warm werd ik daar van een muziek-bandje met Amerikaanse rockers uit de late 60’er, vroege 70’er jaren. Destijds in mijn studententijd erg populair, althans in mijn kringen. Ik heb er toen erg van genoten, maar het genre is bij ons een beetje vergeten. Hier niet en het lijkt wel of de tijd stil heeft gestaan. Ik had graag willen aanschuiven en er een couple of beers met ze willen drinken, zoals ze hier doen en wij vroeger deden. Dinsdag verlaten we Phoenix en reizen naar het noorden. Het was weer leuk hier, we zijn redelijk uitgerust van de reis en nu we er voor de derde keer zijn geweest, begin ik me er een beetje thuis te voelen. Mede dankzij onze gastheer Richard, waardoor we nu wél kunnen zeggen: ‘Welcome to America…!!’ Foto’s zijn er natuurlijk ook gemaakt. Die staan op:
Dagboek van een camera 