46 uur in de trein, twee nachten en twee dagen. Ik zag er een beetje tegen op, maar het is erg meegevallen. Het landschap trekt als een film voorbij. Het is bij tijden eentonig, maar je komt in een soort ontspannen modus: af en toe wat kijken, lezen, kletsen, eten, drinken en uitstappen op de wat langere stops. Er is ook geen wifi, dus de telefoon kon in de koffer en dat is wel zo ontspannen. Misschien kwam het door die ontspannen modus dat ik beide nachten heerlijk heb geslapen. En als er dan in dat eentonige landschap toch ineens een huis voorbijkomt, is dat meteen bezienswaardig. Toch komen er ook af en toe grote steden: In volgorde: Omsk, Novosibirsk en Krasnojarsk. Ik had me die steden vrij grauw voorgesteld, maar ze zijn compact, hebben vrij veel voorzieningen en behalve het koude klimaat in de winter, lijkt het me een alleszins redelijk woonklimaat. De afstanden zijn hier wel enorm. De weinige grote steden liggen meteen 500 tot 1000 kilometer uit elkaar, dus je bent dan wel erg op je eigen stad en zijn voorzieningen aangewezen. Er is wel veel goederenvervoer per trein. Om de tien minuten is er weer zo’n lange trein, soms wel een kilometer lang. Olie, gas, kolen, maar ook Chinese containers zie je hier. Heel afwisselend allemaal, maar wel jammer als je net bezig was iets leuks te fotograferen. Het is hiér al erg afgelegen, maar dan zijn we nog in het relatief dicht bevolkte zuiden van Siberië, vlak langs de grens met Kazachstan. Pak je de kaart erbij, dan ligt er nog een veel groter gebied in het nog veel dunner bevolkte noorden en ten oosten daarvan, tot aan de grens met Alaska, waaruit duidelijk wordt wat voor een onvoorstelbaar groot land Rusland eigenlijk is. De tijdzones zijn hier een raadsel. In de trein en op de stations hanteren ze Moskou-tijd, maar onderweg ontdekten we dat het steeds vroeger licht en donker werd. Ongemerkt doen ze er elke keer een uurtje bij en nu blijkt dat het tijdverschil met Nederland is opgelopen tot zes uur. De meeste foto’s moest ik uit een bewegende trein nemen. Niet ideaal en bovendien was het raam iets getint. Ik probeerde dat in de nabewerking er wel wat uit te krijgen, maar al met al is de kwaliteit wat minder. Maar ze zijn wel bijzonder, want hier kom je niet elke dag. Kijk maar op:
Dagboek van een camera 