We zijn de grote treinreis begonnen. En Moskou is inderdaad geen Rusland, zo blijkt al snel. Want al na 50 kilometer is het totaal anders. Gucci en Valentino zijn nu van die andere wereld en hier begint het grote niets. Naarmate je verder buiten de stad komt wordt het dunner bevolkt. Eindeloze berkenbossen en hier en daar een groepje kleine houten huizen. Vaak onverharde wegen. De sneeuw is aan het smelten en dan zie je overal modderpoelen. Het regenachtige weer accentueert nog eens de sfeer. Landbouw is er niet, want er ligt hier zeven maanden sneeuw. Ook nu nog hier en daar veel sneeuw en de bomen zijn nog helemaal kaal. De korte zomer begint eind mei/begin juni. Het leven is dus nogal zwart-wit en je begint je af te vragen wat mensen hier – vooral in de winter – anders kunnen doen dan in leven te blijven of naar de fles te grijpen. Maar wij bekijken dat met ons perspectief, dat wellicht ook is gevormd door de impulsen die we dagelijks ondergaan en zelfs nodig hebben. De trein is wat meer ‘basic‘ dan de nachttrein naar Moskou. Een enorm lange trein, met wagons met een gangpad, met aan het eind een toilet zonder water uit het wasbakje, maar dat gelukkig wel doorspoelt. Indrukwekkend vond ik het bord in het station van Moskou, met bestemmingen ver in Siberië. Onze trein, nummer 70, heeft als eindpunt Chita, 6000 kilometer en zeven nachten verder. Wij gaan uitstappen in Jekaterinenburg in de Oeral, slechts één nacht verder. Want je drukt hier de afstanden uit in dagen en nachten, niet in kilometers. Er zijn afzonderlijke coupés, maar omdat het zo lang reizen is ontstaat er een soort van familiale sfeer met reisgenoten. Naast ons zitten twee Nederlandse meisjes, die Irkutsk als eindpunt hebben, vier nachten verder. Na een nacht weer redelijk geslapen en nog een hele dag, komen we eindelijk aan in Jekaterinenburg, verlangend naar een douche. Een compacte stad met veel hoogbouw, altijd raar in een land met zoveel ruimte. Hier is de laatste tsaar, Nicolaas II, met zijn hele familie na de revolutie van 1917 omgebracht. Verder tamelijk modern, met een nog dichtgevroren rivier, en de stad maakt zich op voor het WK-voetbal dat ook hier wordt gespeeld. We zijn erg blij dat we de reis hier hebben onderbroken. Even de benen strekken, douchen en wat sightseeing. Vanavond stappen we in voor de volgende 46 uur (twee nachten) treinen. Er is onderweg ook nog gefotografeerd, maar fotograferen bij somber weer uit een rijdende trein is niet echt ideaal. Maar de foto’s geven daardoor toch wel een sfeerbeeld hoe dit land er vandaag bij ligt. Ze staan op:
Dagboek van een camera 