De Aiguille du Midi is een van de hoogste punten die je enigszins comfortabel kunt bereiken in het Mont-Blanc massief. Comfortabel betekent dus met de kabelbaan. Het is wel tegen alle regels van het bereiken van grote hoogten: in amper 20 minuten van 1700 naar bijna 4000 meter is eigenlijk vragen om problemen. Bergwandelaars of -beklimmers doen daar in de regel enkele dagen over om te wennen aan het hoogteverschil. Wat het effect van een snelle hoogtewinst is, heb ik 13 jaar geleden gemerkt toen ik hier ook met de kabelbaan meteen in één keer naar boven ben gegaan. Ik voelde me op die hoogte zó beroerd, dat ik vrijwel meteen weer naar beneden ben gegaan. Deze keer hebben we halverwege een tussenstop ingelast en zijn daar een halfuurtje gebleven. Of het daaraan lag weet ik niet, maar deze keer verliep het verblijf op 4000 meter zonder problemen en hebben we uitvoerig kunnen genieten van het verblijf en het uitzicht. Alles lag – ondanks medio juni – nog vol in de sneeuw en hier en daar zag je niet alleen bergwandelaars over de sneeuw lopen, maar ook iemand aan touwen aan een steile bergwand hangen. Ook schiet – op iets lagere hoogte – een straaljager voorbij. Al met al was het er een feest voor de camera.
We reizen verder via een klein stukje Zwitserland. Een adembenemende afdaling vanaf de Col du Forclaz naar Martigny en mogen daar 28 euro afrekenen voor twee koppen koffie en twee gebakjes. We hebben het gevoel dat de wisselkoers daar wel héél erg in het voordeel van de uitbater wordt bepaald. Maar ja, dit is nou eenmaal Zwitserland en we zijn hier hooguit maar een uurtje. Vandaar weer naar boven via de Col du Grand St. Bernard Italië in. Ik had deze pas nog nooit gereden, maar het is een schitterende weg. Boven op bijna 2500 meter een bergmeer en dan de grens, aangegeven met een steen langs de weg. ’s Avonds op het plein in Aosta zijn we dan helemaal in Italië en is het dan weer alsof je een film binnenloopt. Vanaf een terras geamuseerd toegekeken hoe mensen in hun eentje, maar toch druk gebarend, al ijsberend over een plein in een telefoon lopen te schreeuwen. De foto’s van het bergspektakel staan op:
Dagboek van een camera 