Nog een kleine nabrander van de grote wereldreis die nu net twee weken achter de rug is. We hebben weer nieuwe continenten gezien, maar één continent ontbrak op die reis nadrukkelijk: Europa zelf. Tijdens die reis is duidelijk geworden dat Europa met afstand het favoriete continent is van de meeste mensen die we in de afgelopen maanden in die verre oorden hebben ontmoet. Geen wonder eigenlijk, want hebben vrijwel alle bewoners van Australië, Nieuw-Zeeland en Amerika eigenlijk hun verre voorvaderen niet in Europa? Dat Europa op onze reis ontbrak, was natuurlijk ook de hele opzet. Het was niet voor niks een ‘wereldreis’. Toch bestond er nog een vaag plan om na afloop van de wereldreis met René, door wiens toedoen mijn fotohobby flink uit de hand is gelopen, in een soort van lang weekend een foto-reisje richting Ardennen of hooguit Noord-Frankrijk te maken.
Maar na een pizza en twee glazen wijn op het terras van de pizzeria op de hoek werd dat plan ineens een stuk ambitieuzer. Dat lange weekend werd ruim een week en ook de te rijden route werd ineens een stuk omvangrijker. Het woord ‘Italië’ werd in de mond genomen en dan hoef ik niet meer lang na te denken. En zo werd dat vage plan ineens een hele tour door het oude Europa en eigenlijk ook een volwaardig onderdeel en sluitstuk van de hele wereldreis. Vertrek op zaterdag en de route liep via Maastricht (inderdaad) via de Ardennen, waar we een tussenstop in Luik maken. We zijn daar niet lang, maar vonden de stad leuk genoeg om die op de bucket list te zetten met het plan om daar ooit nog eens wat langer terug te komen. Via de toeristenfuik Durbuy, overnachten we in het minstens zo mooie, maar minder drukke La Roche. De kleine fotoserie van de eerste Europese dag staat op:
Dagboek van een camera 