Noosa is – vind ik tenminste – een vrijwel ideale vakantie-verblijfplaats. Hier aan het begin van de winter is het nog steeds elke dag zo’n 26 graden. Prachtige stranden voor elk wat wils, een restaurant met de lekkerste pasta die ik ooit heb gehad en we zijn verder buitengewoon gastvrij te gast in onze B&B, dus mij hoor je niet meer klagen. Voorlopig genieten we nog maar even van Noosa in de wetenschap dat hoe dan ook, dat laatste lange stuk in één of meer lange etappes zal moeten worden afgelegd. Verder wordt hier gezond geleefd en flink van het leven genoten. De mensen passen hier hun levensstijl aan de omgeving en het klimaat. Rond zonsopgang (om 6:05 uur) wordt er al volop gewandeld en hardgelopen op het strand. Niet alleen door jongeren, maar ook 70-plussers zie je op dat tijdstip al veel. En na afloop om 7 uur koffie bij de lokale strandtent. Iedereen kent daar elkaar, ze komen er zo te zien elke dag en er wordt uitbundig plezier gemaakt. Overdag zie je de surfers. Het ziet er spectaculair uit en wij nemen woensdag dan ook de gelegenheid te baat om ook maar eens een surf-les te nemen. Eerst maar eens een half dagje, kijken hoe dat gaat en dan eventueel meer.
Het leukste vond ik het liggen op het surfboard en als je het goede moment kiest is het een sensatie om met hoge snelheid richting strand te zeilen. Het gaan staan op het surfboard vond ik al een stuk moeilijker. Je moet weer precies op het goede moment vijf dingen tegelijk allemaal goed doen, anders mislukt het. Uiteindelijk is het me één keer gelukt om bijna een seconde te staan en richting strand te zeilen. Totdat op een ongelukkig moment door een hoge golf de surfplank tegen mijn schouder sloeg en dat was dan ook meteen einde surf-les. Het avontuur eindigde op de eerstehulpafdeling in een lokaal ziekenhuis en na het nemen van röntgenfoto’s mocht ik met twee ontzette botjes in mijn schoudergewricht, een mitella en pijnstillers weer naar huis. Met de belofte dat het over een paar dagen met de pijn een stuk beter zal gaan. Autorijden is er in de dagen daarna voor mij dus niet bij en we stellen ons vertrek uit Noosa andermaal uit naar zaterdag als we – hoop ik – weer met z’n tweeën kunnen rijden en de 1000 kilometer naar Airlie Beach gaan afleggen. Vandaar is het nog ‘maar’ 700 kilometer naar Cairns, waar we maandagavond worden verwacht. Voor de foto’s, zie:
Dagboek van een camera 