Op zaterdag (6 mei) hebben we dan eindelijk de reis voortgezet en op die dag iets meer dan 1000 kilometer afgelegd. Dat vereiste enige discipline. Vroeg opstaan, niet te lang aanrommelen en met z’n tweeën zonder al te veel getreuzel onderweg doorrijden. Het probleem is dat het om half zes in de avond al donker is en we wilden niet al te veel op onbekend terrein in het donker rijden. Verder was vrijwel het hele stuk enkelbaans, met af en toe een extra strook om te passeren. Maar met weinig verkeer was het te doen. Ten noorden van het stadje Rockhampton begint ‘het grote niets’. Meer dan 300 kilometer tot Mackay onafzienbare bossen, vlaktes, af en toe een blik op de eindeloze oceaan en vrijwel niemand die hier woont. Normaal gesproken vlieg je zo’n stuk, maar om hier doorheen te rijden geeft je juist een idee van de uitgestrektheid van dit land. Het fascineerde me temeer, omdat ik me begon af te vragen hoe de weinige mensen die hier wonen hun leven leiden en hoe ze in de wereld staan.
De eindbestemming van de dag was Airlie Beach, het Lloret de Mar van Australië. Omdat we laat waren konden we niet anders dan eten tussen veel lawaai, veel grote TV-schermen met allerlei soorten voetbal, muziek, videoclips en jongeren, veelal in singlets en blote voeten, die, schreeuwend om het geluid van de muziek te overstemmen, met grote kannen bier rondlopen. Het eten was navenant: slecht en goedkoop. Toch blijkt bij daglicht de volgende dag dat er ook nog wel leukere delen in Airlie Beach zijn als je wat verder doorloopt. En met een stuk lekkerder eten. Airlie Beach lag een maand geleden wel in het centrum van de cycloon en de gevolgen zijn er nog goed zichtbaar. Veel ontbladerde en omgevallen bomen, die nog lang niet zijn opgeruimd. Veel was dichtgespijkerd en hier en daar treffen we boten in het bos aan. We hadden vanaf hier willen snorkelen in het Great Barrier Reef, maar het koraal is teveel beschadigd en het water nog te troebel. Aangeraden wordt om het verder noordelijk in Cairns nog maar eens te proberen. We stonden op het punt om het verblijf in Arlie Beach toch een beetje als een tegenvaller te beschouwen toen zich onverwacht de mogelijkheid voordeed om een ‘scenic flight’ over het Great Barrier Reef te maken. Het vliegtuig moest vol en we konden voor een vriendenprijsje mee. Naast de piloot nog wel, dus de beste plaats voor de foto’s. Kijk maar op:
Dagboek van een camera 