We beginnen de laatste dagen al vroeg in de ochtend te fietsen. Want ook vandaag zou het weer warm worden en dan probeer je toch voor de middaghitte al zoveel mogelijk kilometers te maken. Het ontbijt is zoals we vaker in Italië zien: taartjes en koekjes genoeg, maar geen lekkere broodjes met gezond beleg. Wel weer fruit en vruchtenyoghurt. We beginnen in het dal van de Tiber. Het voordeel daarvan is dat je niet hoeft te klimmen, maar nadeel is dan weer dat je de weg moet delen met (altijd te veel) auto’s. En ook te geconcentreerd moet rijden om de omgeving goed in je op te nemen. Umbertide leek ons wel een leuke stad voor een cappuccino, maar het wegdek in het ‘centro storico‘ was niet echt voor de fiets, zoals we dat in meer Italiaanse stadjes zien. Verderop ergens langs de weg was er wel cappuccino en ook hier was er weer aanspraak genoeg. De mensen vinden het een beertje raar dat we helemaal uit Olanda zijn komen fietsen, maar tegelijkertijd ook heel ‘bravissimo’.
Dan ineens linksaf om het drukke Perugia te vermijden en we moeten dus het dal van de Tiber uit. Hier meteen veel minder auto’s, maar ook wel weer af en toe steile klimmetjes in de inmiddels behoorlijke warmte. Maar hier konden we het prachtige Umbrisch landschap wel goed tot ons nemen. Mooie villa’s, pijnbomen, cipressen en olijfbomen met het overal knisperende geluid van krekels. En dat bij een prachtige blauwe lucht. Hoeveel Italiaanser kan je het nog krijgen? Vlak voor Assisi nog een pasta en dan ligt daar die stad ineens links voor ons. Eigenlijk meer bóven ons. Dit is dus een van de mooist gelegen steden van Italië. Franciscus had het dus nog niet zo gek bekeken, door hier zijn thuisbasis te hebben. Voor ons dus nog een forse klim, maar we komen dan wel in hartje stad terecht in een heerlijk hotel, met airconditioning. Voor de eerste keer in al die weken..! Het hotel was alleen te bereiken via een steil steegje en de fietsen moesten op het laatst nog even met bagage en al een trappetje worden opgedragen. We zijn er al op tijd, dus er zijn nog een paar uurtjes om de stad te bekijken.
Het centrum is érg toeristisch. Assisi moet het blijkbaar hebben van zijn ligging op een berg. Want ik vond het centrum van Citta di Castello eigenlijk net zo mooi. Alleen lag dat niet op een berg, de stad is minder bekend, er is ook geen Franciscus en er waren daar dan ook geen toeristen. Even de benen strekken in Assisi was wel nodig, want de volgende dag werd het weer zwaar. Hoewel we beginnen met een lange afdaling vanaf het hooggelegen Assisi met een wijds uitzicht over het dal. Maar we raken onderhand wel verder verwijderd van de Tiber en dat betekent dus weer omhoog. Want vanaf Foligno gaan we twee bergruggen over en dus twee keer lang klimmen. De eerste konden we nog in de relatief koele ochtend doen, maar de tweede en ook de langste kon niet anders dan op het heetst van de dag, rekening houdend met het inmiddels vaste dagelijkse ritme van de cappuccino-, pasta-, en cola-stops. Het is een vrij rustige lokale weg, met wisselende kwaliteit. Natuurlijk zijn er goede stukken, maar op veel stukken zijn de zijkanten erg slecht. Dus juist dáár waar je hoort te fietsen. Weggezakt, vele malen provisorisch dichtgesmeerd maken het een pokdalig geheel en het heeft veel weg van een kasseienstrook, bekend van Parijs-Roubaix. Maar het landschap, de olijfbomen, de blauwe lucht en het monotone gesis van de krekels maken dit meer dan goed en we kunnen dit dan ook als een van de topdagen beschouwen. Na de klim van de middag smaakte de cola meer dan goddelijk en dan is het prettig afdalen naar Acquasparta, waar we intrek hebben genomen in een hotel van wel een héél erg vergane glorie. De laatste twee dagen zijn vastgelegd op:
Dagboek van een camera 