Voor het eerst sinds Trento is het weer klimmen, nu dus in de Appenijnen. De eerste dag alleen een wat kortere etappe, om er weer in te komen. De hotelbaas in Cesena is zelf een fietser en vertelde enthousiast dat in zijn hotel de BMC-ploeg heeft overnacht in een recente Giro d’Italia. Hij was vanochtend uiteindelijk doorslaggevend om toch de route te nemen, die we uiteindelijk genomen hebben. Dus niet de meer oostelijke SP-258, die we eerst hadden willen nemen. De klim was geleidelijk, zonder al te steile stukken. Het begon nog met goed weer, maar onderweg was er toch weer een lichte regenbui. Daarom een lange cappuccino-stop. Maar het is vandaag een korte etappe, dus tijd genoeg. We kruisen voortdurend de ‘super-strada’, een soort semi-autobaan, die van Cesena naar het zuiden loopt. Dat maakt onze weg dus autoluw.
Onderweg zijn er piepkleine dorpjes en we trekken veel belangstelling van de mensen. ‘Da Olanda in bicicletta…? Bravissimi…!!“. Omdat we vroeg zijn vertrokken, zijn we dus ook al vroeg in Bagno di Romagna. De naam zegt het al, een soort kuuroord met deftige – en een tikkeltje ‘vergane glorie’ – hotels. Niet al te inspirerend, maar we besteden de tijd om rond te lopen en wat noodzakelijke spulletjes te kopen. Wel heerlijk bier op het terras van het hotel en in de eetzaal eten wat de pot schaft. De dag erna begint fris, maar wel met een strakblauwe lucht. En ook meteen met verder klimmen. We moesten in het begin toch de weg delen met ander verkeer omdat de super-strada voor een deel was afgesloten. Dat betekent dat grote vrachtwagens je gaan inhalen op smalle en bochtige wegen. Niet erg relaxed, maar het ging allemaal goed. Maar in Verghereto werd alle verkeer weer naar de super-strada geleid. Daar even gestopt om water te drinken en meteen staan er een aantal mensen om je heen, die van alles van je willen weten. En natuurlijk krijgen we van iedereen een hand als we na een tijdje weer willen wegrijden.
Bij een volgende cappuccino-stop waarschuwt de café-baas ons voor vier kilometer wegdek dat voor ons ligt. Een schande, vindt hij, maar ja, dit is wel Italië, voegt hij nog toe. Precies op de grens van twee provincies (Forli en Arezzo). Totaal verwaarloosd, met grote keien op de weg en af en toe diepe gaten. Lijkt me het resultaat van een politieke strijd tussen beide provincies. In dit gebied ontspringt de Tiber. Dat klinkt al een beetje Romeins, dus we beginnen in de buurt te komen….! Het is hier nog een klein beekje. Als we maar langs dat beekje blijven rijden hoeven we niet meer te klimmen, zo is de theorie. Maar de praktijk is anders, zo blijkt meerdere keren die dag. Het is bovendien erg warm geworden. Wel heerlijke truffel-ravioli gegeten tijdens de lunch. Ik krijg bewondering voor het doorzettingsvermogen van Raymond, die ondanks de hitte elke dag aan klimcapaciteit lijkt te winnen. En nooit geweten dat cola met ijsblokjes zo lekker kan zijn, als we even in Sansepolcro stoppen. Uiteindelijk geland in Citta di Castello, in een ‘basic‘ hotelletje, maar wel heel mooi in het middeleeuwse centrum. De foto’s staan op:
Dagboek van een camera 