Het is nu al een aantal dagen erg warm. Het ‘telegiornale’ had ons voor vandaag 34 graden beloofd. Dus zitten we weer vroeg op de fiets. En er was weer veel klimwerk. We doen vandaag vooral de kleinere lokale wegen en de klimmetjes zijn daar kort maar steil. Voortdurend op en af, zonder echt in een ritme te kunnen komen. Vooral bij Narni was het heel ingewikkeld, waar al het verkeer, dus wij ook, zich over een smalle weg naar boven perst. Ook bussen, maar gelukkig geen vrachtverkeer. Alle stadjes liggen hier trouwens boven op een heuvel. Meestal kun je er gewoon langs fietsen, zonder de steile weg naar het ‘centro storico‘ te hoeven nemen. Konden we voor de cappuccino in de ochtend nog wel ergens langs de weg terecht, voor de lekkere pasta’s moet je toch in het centro storico zijn en dus extra klimmen, niet echt aantrekkelijk op het heetst van de dag en elke keer weer die afweging. Uiteindelijk vonden we langs de weg bij een bar nog iets waar ze ‘instant-diepvries-pasta’ hadden. Niet echt wat je zoekt, maar als je honger hebt en niet wilt klimmen eet je alles.
We zijn nu op bekend terrein. In dit gebied verblijf ik elk jaar in oktober bij de olijvenoogst van mijn vrienden Alie en Anton en bij alle activiteiten die daarmee samenhangen. We logeren bij ‘Dario’, waar ik in de afgelopen vijftien jaar ook al ontelbare keren heb gegeten. Ik vond het leuk dat ze me daar meteen herkenden. Rome begint nu dichtbij te komen. Nog maar een dagje fietsen en we staan voor de poorten van de eeuwige stad…! Maar het venijn zit ‘m in de staart. Op de kaart leek het zo eenvoudig. Een beetje relaxed stroomafwaarts langs de Tiber fietsen en dan vanzelf in Rome terecht komen. Maar de Tiber meandert hier veel en heeft diepe dalen uitgesleten. En als de weg dan toch wat afstand neemt van de rivier, dan weet je genoeg. Als dan ook nog de parallelle autobaan een paar keer door tunnels moet, weet je méér dan genoeg: nog meer klimmen, en hoe..! Misschien waren dit wel de steilste hellingen van de afgelopen vier weken. We kiezen de Via Tiberina vanaf Fiano Romano. Door Reitsma afgeraden, omdat het daar druk met auto’s zou zijn. Uiteindelijk valt dat mee, misschien wel omdat het zondag is. Wel een lelijke weg, veel reclameborden, aftandse winkelcentra en veel afval langs de weg. En hoeren, die tussen de afvalhopen staan en naar klandizie zoeken. Echt een voornáme entree van Rome dus. In de verte zien we de hoogbouw van de stad al liggen.
De oversteek van de ’Gran Raccordo Annulare’ (de ringweg van Rome) was heel onoverzichtelijk. Deed me aan Mannheim denken. Zinderende hitte, kokend asfalt, geen bescherming van enig groen, over en onder viaducten door op een punt waar allerlei snelwegen samenkomen, en waar ze blijkbaar achteraf hadden bedacht dat je er ook nog met de fiets ook overheen zou moeten kunnen. Maar als we dan eenmaal binnen de ring zijn, bekruipt me een euforische emotie: Rome is na vier weken fietsen bereikt !! We fietsen nog even met inmiddels lege bidons in de brandende zon langs de Tiber en daar is dan in het noorden van de stad Camping Villaggio Flaminio. Meteen naar de kraan lopen voor water !! Daar blijven we de komende dagen in een soort portacabin. Groot genoeg en redelijk comfortabel en heerlijke airconditioning. Er is zelfs ruimte voor de fiets, die me twee nachten gezelschap mag houden. Hij heeft me tenslotte heel trouw zonder materiaalproblemen hierheen gebracht. De duik in het zwembad hier voelt meer dan weldadig en hier zal ik de komende dagen veelvuldig te vinden zijn. Het dringt nog niet helemaal tot me door dat ik in Rome ben aangekomen. Ik wist waar ik fysiek aan begon, maar ik heb de mentale inspanning onderschat. Bijna vijf weken uit fietstassen leven is wel lang en ik verlang ernaar om a.s. vrijdag thuis te komen.
Maar het fietsavontuur is nog niet helemáál voorbij. We laten de tocht natuurlijk niet eindigen in een noordelijke buitenwijk, hoe mooi Flaminio ook is. Morgen is de epiloog en zetten we er een mooie kroon op door langs de belangrijkste monumenten van de eeuwige stad te fietsen. Een prominente plaats op de foto’s krijgt DE fiets, die me al die weken geen moment in de steek heeft gelaten. Verder had ik de reis beslist niet alleen willen doen. Dank dus ook aan mijn reisgenoten, Louis, Hedwig, René en Raymond, niet alleen voor de gezellige momenten, maar ook dat jullie me op cruciale momenten (jullie weten wel welke ..) verder hebben gebracht. Maar ook jullie, lieve mensen in mijn Facebook-omgeving, zijn dankzij dit sociale medium er voortdurend bij geweest. Dank voor het meeleven en alle reacties, waardoor ik het contact met het thuisfront kon onderhouden en daardoor ook de mentale inspanning kon verlichten. Want er waren momenten, dat ik dat wel nodig had. Vandaag was dus de allerlaatste fietsdag van deze reis. We leveren de fiets morgen in voor vervoer naar Nederland. Wij blijven zelf nog een paar dagen en vliegen vrijdag (4 september) met Ryanair naar Eindhoven. Ik zie uit naar de thuiskomst. De voor zichzelf sprekende foto’s staan op:
Dagboek van een camera 