Eigenlijk was het in Bolzano ook een rustdag. Tussen dinsdagmiddag en woensdagmiddag is er niet gefietst, maar vooral gelanterfanterd met Hedwig en René. Maar nadat we hen woensdagmiddag bij het station in Bolzano hebben afgezet, hebben Raymond en ik toch maar een mini-etappetje van 25 kilopmeter afgelegd naar Ora, iets naar het zuiden. Het laatste stuk wéér in de regen. Dat regengebied hangt hier nu al een paar dagen rond en toont zich zeer hardnekkig. Maar volgens de voorspellingen zijn dit de laatste sluiptrekkingen, dus dit moet echt de laatste keer zijn (….hoop ik). En hoe anders kan de wereld er uit zien als de zon de volgende dag schijnt tegen een strakblauwe lucht? We krijgen er meteen weer zin in. We fietsen in een heerlijk frisse ochtend door het brede dal van de Adige naar Trento, omgeven door hoge bergen.
In die ochtend wordt alles anders. Het landschap verandert geleidelijk, fruitbomen worden druiventrossen, de architectuur verandert van Tirools in Italiaans en ook de voertaal verandert van Duits in Italiaans. Hoog tijd om ons nu ook als Italianen te gaan gedragen. Stoppen voor een cappuccino bijvoorbeeld op de prachtige Piazza del Duomo in Trento. Eigenlijk zouden we hier wel wat langer willen zitten en wat rondlopen, maar dat zit er dus niet in. Sterker nog, we gaan nu het dal van de Adige verlaten, dat ons vanaf de Reschenpas een comfortabele en bijna continue afdaling heeft bezorgd. We slaan in Trento dan linksaf richting Pergine Valsugana. Doel is om de komende twee dagen door het dal van de Brenta te rijden. Maar eerst, al in Trento, een steile klim in de stad door nauwe straatjes, en die pas ophoudt in het kilometers verderop gelegen Civezzano, maar in vals plat toch nog doorgaat tot Pergine.
Daar hebben we dus dorst en drinken we wat bij het station. We zien er een pendeltreintje aankomen vanaf Trento, dat hier fietsers komt afleveren, die dus duidelijk geen zin hadden om dat stuk vanaf Trento te klimmen. Zo kan het natuurlijk ook: naar Rome fietsen en de lastige stukken toch maar met de trein doen. Dan verder langs het Lago di Caldonazzo naar Levico Terme als eindpunt van de dag. Het hotel ligt nog boven op een venijnig hellinkje, dat je pas echt gaat voelen als je al veel kilometers in de benen hebt. En eenmaal in het hotel komt er tóch weer een regenbui. Wel weer geluk gehad dat die regen onderweg niet is gevallen, maar het regenfront blijft ons maar achtervolgen. Levico Terme lijkt me een kuuroord van vergane glorie. Het avondeten is een groot buffet, dat we delen met grote groepen bejaarden uit andere delen van Italië. Ik begin me af te vragen of ik over tien jaar ook hier terecht ga komen.
‘s Nachts om half twee schrik ik wakker van gierende remmen en een doffe knal. Daarna stil. Vanochtend nam de politie de schade op. Een auto had een hek van het hotel geramd, maar de bestuurder was er blijkbaar vandoor gegaan. We vertelden dat we wel iets hadden gehoord, maar niets gezien. De hotelbaas lachend tegen ons: “come in Sicilia, tutto sentito, ma niente visto“. Toch goed geslapen en bij fris en half bewolkt weer de lange afdaling over de “pista cyclabile” langs de Brenta gemaakt. Zo ging het ook langs de Adige en nu ook weer bijna vanzelf. Wind in de rug en de fiets in een hogere versnelling. We zeilen door slaperige dorpjes, dan weer door koele bossen aan de oever van de rivier. Aan het eind door een diepe kloof. De rivier is hier heel geschikt voor ‘rafting‘. Nooit gedaan, zelfs nooit gezien, maar wel heel spectaculair. Al in de middag, weer in een lichte regen aangekomen in Bassano del Grappa. Hier houden de bergen ineens op en staan we aan de rand van de Po-vlakte. We zijn de Alpen nu écht over. De komende dagen dus vlak land. De foto’s van de allerlaatste Alpen staan op:
Dagboek van een camera 