Vandaag is alles weer anders. Ineens geen bergen meer, maar een vlak land strekt zich voor ons uit. Ook de vegetatie is anders. Geen fruitbomen meer, maar nu maisvelden. En hier en daar de eerste olijf- en pijnbomen. Hieraan zien we dat Italië nu écht is begonnen. Ook het weer is anders. Geen dreigende regenwolken meer, maar een strakblauwe lucht. En tenslotte de architectuur: huizen met mooie terracotta daken en prachtige compacte dorpjes met barokke kerkjes. De Po-vlakte doet me herinneren aan de Don Camillo films uit mijn jeugd. Ook nu heb ik het gevoel dat ik weer zo’n film binnen fiets. We zijn vroeg vertrokken en hebben alle tijd voor een cappuccino in de ochtend en een ‘spaghetti alla vongole‘ in schaduw van de lome middaghitte. En als we aan het eind van de middag ons B&B in Monselice, vlak onder Padova, niet kunnen vinden is een Italiaan wel zo aardig om vijf kilometer met ons mee te fietsen. Wat een land…!
Dit is het gebied van de Po-delta. Dat betekent het oversteken van verschillende kleinere, maar ook grote rivieren (waaronder de Adige). Een prachtig laag rivierenlandschap dat natuurlijk aan ons rivierengebied doet denken, inclusief de dijken en het vele riet. Slechts de architectuur van de huizen herinnert je eraan dat je niet in Nederland bent. De cappuccino-stop in een van de dorpjes aan de dijk trouwens ook. De kerk ging net uit en Don Camillo bleef op het pleintje in zijn witte gewaad nog wat nababbelen met zijn volgelingen. Anderen hadden meer belangstelling voor ons en onze fietsen. Uiteindelijk steken we dan de Po zelf over. Een heel brede bedding, kennelijk in staat om nóg grotere hoeveelheden water af te voeren dan hij nu al doet. De zuidkant van de Po is nog vlakker dan de noordkant. Kaarsrecht land, je kan kilometers ver kijken in dit dunbevolkte akkerland. Het zou zo Noord-Groningen kunnen zijn, maar ook hier is er weer de architectuur van de huizen, de hitte van de middag en het doordringende gesjilp van de krekels, die toch bij Italië horen.
Het was trouwens wel afzien vandaag. Het was een stuk verder dan we dachten en de laatste 20 kilometer naar Argenta was er een forse tegenwind. Bij het B&B bleek ook nog dat ik een foutje had gemaakt bij de boeking. Ze verwachtten ons pas de volgende dag. Maar gelukkig was er plaats. Ik moest er maar even niet aan denken dat……! Die nacht word ik wakker ven het kletteren van de regen. We komen er maar niet van af…! Maar gelukkig houdt het in de ochtend op met hard regenen en blijft het bij wat druppelen. Voortdurend de afweging of je het regenjack nou wel of niet moet aantrekken. De eerste 35 kilometer gaan bovendien over een drukke strada statale, een tweebaansweg weg met veel vrachtverkeer. Goede alternatieven waren er eigenlijk niet. Geen lolletje dus al met al.
Op het laatst wel een soort van fietspad. Of wat daarvoor doorgaat. Elke honderd meter houdt het op en even verder begint weer een nieuw fietspad. Je kan er natuurlijk op fietsen, maar ze zijn ook heel handig om daar bijvoorbeeld vuilcontainers op te zetten. Maar alles is beter dan rakelings door vrachtwagens gepasseerd te worden. In Ravenna klaarde het op en konden we ook van die vreselijke weg af. De beloning was navenant. Een mooie stad en op het prachtige Piazza del Popolo was er lekkere cappuccino. In de middag kwam ook weer de zon, het werd ook weer warm en er waren weer rustigere wegen. We zijn in Cesena beland, het laatste stadje in de Po-vlakte. Na drie dagen op het vlakke land liggen de Apennijnen in de verte al klaar om vanaf morgen befietst te worden. De foto’s van de delta staan op:
Dagboek van een camera 