Tijdens het ontbijt in Koblenz nog maar weer eens naar de Wetterdienst gekeken: 37 graden vandaag. We maken dan ook haast om nog zoveel mogelijk kilometers vóór twaalf uur te rijden. Dat betekent al om half acht op de fiets. Eerst langs het Deutsches Eck, waar de Moezel in de Rijn uitmondt. Behalve dat het een fraai natuurkundig verschijnsel is, wordt het punt gedomineerd door het wel erg protserige beeld van Kaiser Wilhelm. Maar verder een prachtige tocht stroomopwaarts langs de Rijn en het is alsof je nog de relatieve koelte van het water kunt voelen. Verder langs de Lorelei, waar volgens een legende veel schepen zouden zijn vergaan bij de verleidelijke aanblik van die dame. En langs Bingen, ook al zo’n ‘bekende’ plaats langs de Rijn. Volgens mij heb ik vage herinneringen aan die plaats omdat vroeger op de radio dagelijks de waterstanden bij Bingen (en andere plaatsen) werden doorgegeven.
In Ingelheim, iets verderop, bezoeken we Luciano, mijn eerste ex, die bij me al 38 jaar buiten beeld was, maar recent is opgedoken via Facebook. Het gaat hem zo te zien goed, is via allerlei omwegen als kok in een restaurant in Duitsland terecht gekomen en bakt heerlijke eieren voor ons. Dan, om redenen die we zelf ook niet begrijpen, verleggen we het geplande eindpunt van Mainz naar het iets verdere Nierstein. Maar dat betekende wel 25 kilometer extra, met nog wat omrijden via een venijnige helling in de verzengende hitte. Uitgedroogd en oververhit belanden we in het dorp en konden met moeite nog een plaatsje vinden ergens binnen vlak naast een hete pizza-oven. Vrijdag zouden we wéér door het Rijndal rijden, dat bekend staat als het heetste deel van Duitsland De Wetterdienst stelde 39 graden in het vooruitzicht, maar beloofde er ook bij dat het daarna wat zou afkoelen. Dus al om acht uur op de fiets door prachtige wijnvelden naar Worms. Een beroemde kathedraal daar, die ik ondanks mijn fiets outfit toch maar even ga bekijken. Eigenlijk hebben we op zo’n tocht niet veel oog voor bezienswaardigheden, maar dit was wel een uitzondering waard. Want zó vaak kom ik hier nou ook weer niet.
Op het heetst van de dag komen we in Mannheim terecht. Wat een verschrikkelijke jungle is dat…! Autowegen, viaducten en fabrieksterreinen zonder een sprietje groen. Als fietser moet je de weg maar zien te vinden en op het kokende asfalt zijn we dan ook herhaaldelijk verkeerd gereden. Je begint je dan ook af te vragen waarom je dit eigenlijk doet. Maar de weg naar Heidelberg langs de Neckar is mooi evenals Heidelberg zelf. Hier zitten we in een lekker hotel. En bij een lekkere koele pils begint weer bij me door te dringen waarom ik dit ook alweer doe. Voor de route op zaterdag naar Heilbronn zijn er twee alternatieven. Doen we dat langs de Neckar met al die bochten en dus meer kilometers? Of binnendoor met minder kilometers, maar meer klimmen? Ook de Wetterdienst er nog maar eens bijgehaald: 33 graden, dus dat klonk als haalbaar. We kiezen voor de klimroute. Het waren venijnige, korte maar toch wel steile klimmetjes. Omdat elk dorp hier in een kuil ligt, waren het er ook wel veel. Wel is het landschap veel aangenamer.
Geen snikheet dichtbevolkt Rijndal, maar nu glooiend akkerland en koele bossen met slaperige dorpjes. Ook mooie fietswegen, behalve als je in wat drukkere plaatsen bent, zoals in ons eindpunt Heilbronn. Meestal deel je de weg met auto’s die overigens goed rekening met je houden. Soms zie je iets wat op een fietspad lijkt, soms links, soms rechts. Vaak moet je stoep op stoep af en wisselen van links naar rechts (of andersom) en dus elke keer de weg oversteken. Soms houdt het fietspad ook gewoon op of wordt het als parkeerstrook door auto’s of vuilcontainers gebruikt. En op ingewikkelde kruispunten zijn moet je dan zelf maar zien hoe je aan de andere kant komt. Heilbronn is, als je vanuit het noorden binnenkomt een lelijke industriestad, maar de binnenstad, waar we nu zijn is best aardig. We zijn er al vroeg, dus er is even tijd om iets van de stad aan de Neckar te zien.
Dagboek van een camera 