Er was al jarenlang een idee om eens een lange fietstocht te maken. Door mijn werk kwam het er niet van, maar sinds ik nu al meer dan een jaar ambteloos burger ben, is het idee weer gaan kriebelen en heb ik het plan maar eens concreet gemaakt. Rome, dat leek me wel een aardig doel. Een maandje, ook dat zou te doen moeten zijn. Een belangrijke randvoorwaarde zou zijn, dat ik het niet alleen wilde doen. Behalve dat het ongezellig is, kan er onderweg van alles gebeuren en dan is het toch wel handig als je met z’n tweeën bent. Mijn broer Louis zou het stuk in Duitsland wel mee willen fietsen. En zo had ik het hele stuk naar Rome bij elkaar georganiseerd. Met wie, waar en wanneer, daarover later. Ik zou het dus niet alleen willen doen, behalve dan het Nederlandse stuk van Amsterdam naar Roermond. Dat beschouwde ik als de ‘proloog’, om er een beetje in te komen, waarvoor ik twee dagen in juli had uitgetrokken.
In twee dagen dus van Amsterdam naar Roermond. Overnachten bij Kees in Den Bosch en daarna via een lunchpauze in Eindhoven naar Roermond. Vanaf Eindhoven tot Roermond zou Raymond, de vader van Marcel, meefietsen. Het begon allemaal al met intense hitte: 36 graden in Den Bosch en bij aankomst in Eindhoven de volgende dag al 38 graden. Hoewel ik aanvankelijk nog vond dat dit nou eenmaal bij ‘het erin komen’ hoort, werd ik toch overtuigd dat verder fietsen naar Roermond niet verantwoord zou zijn. Dus is in die middag met fiets en al in de trein teruggegaan naar Amsterdam. Toch met een dubbel gevoel, want zulke ontberingen zou ik wellicht onderweg, vooral in Italië wel vaker kunnen tegenkomen en dan kan je ook niet ineens naar huis. Hoe dan ook, dat laatste stuk hebben we dan maar een paar dagen later bij meer draaglijke temperaturen gedaan.
Maar op maandag 3 augustus was het dan eindelijk zo ver: het échte vertrek. Louis zou met de trein uit Drenthe komen, ik met de trein uit Amsterdam en vanaf Roermond zouden we dan rond met middaguur vertrekken. We werden uitgezwaaid door Raymond en Antoinette en zouden een korte middagetappe naar Jülich doen. Ook om ‘er in te komen’. De volgende dag meteen regen, eerst wat licht gedruppel bij vertrek, maar gaandeweg meer. Dat hoort er bij zo’n tocht natuurlijk ook bij, evenals eerst maar eens Kaffee mit Kuchen om de regen af te wachten. Maar je kan natuurlijk niet de hele dag achter de koffie blijven zitten, dus toch maar door de regen verder. Af en toe droog maar aan het eind nog een flinke plensbui en met natte kleren belanden we in een comfortabel hotel in Rheinbach, zo’n 20 kilometer ten zuidwesten van Bonn.
Al met al erg tevreden, want we zijn nu écht op weg. Op de televisie kijken we even naar de Wetterdienst, waar voor de komende dagen in het Rijndal zo’n 40 graden wordt beloofd. En nu kunnen we niét meer eventjes naar huis..! Maar we zullen wel zien, de volgende dag is er nog niets van dat alles. Integendeel, heerlijk weer en via een soort hoogvlakte dalen we lekker naar de Rijn af. Daar kan je over een fietspad verder langs de rivier fietsen. Vrachtschepen schuiven langs, maar ook toeristenboten met ‘reisjes langs de Rijn’. Hier zien we ook de eerste hellingen met (witte) wijndruiven, ook al zo’n teken dat we nu écht op weg zijn. Nog een verrassing: onderweg (min of meer gecoördineerd) mijn broer Frans met zijn vrouw Ellen tegengekomen, die ook op fietsvakantie zijn. Met hen fietsen we het laatste stuk langs de Rijn naar Koblenz en hebben op een lekker terras in het centrum een gezellig familiediner. De kop is er nu echt af en een kleine foto-impressie staat op:
Dagboek van een camera 