Eindelijk is dan het ‘zomerseizoen’ aangebroken. Op de kalender nog niet, maar buiten duidelijk al wel. En na al die regen in het afgelopen halfjaar hadden we daar wel recht op, vond ik. Een uitgelezen gelegenheid om weer eens na lange tijd van de strandgenoegens te proeven, waar we in de omgeving van Amsterdam gelukkig volop gelegenheid voor hebben. Net na terugkeer uit Amerika, waar het op dat gebied behelpen is. En als er daar dan na duizenden kilometers rijden ineens toch een strand is, is het – in het hele jaar zelfs – te koud om er te water te gaan. Nee, dan hier in Nederland. Niet alleen in Zandvoort, maar ook aan de randmeren zijn er sinds de inpolderingen veel recreatiegelegenheden bijgekomen. Aan het strand is er zelfs op mooie en warme dagen zoveel ruimte dat je tot in het eindeloze kunt doorwandelen en dan nog bijna niemand tegenkomen. Wel deel je de ruimte met allerlei flora en fauna. Ook zelf eten en drinken meenemen, want verzorging en toezicht is er niet. Voor sommigen een nadeel, maar voor de liefhebbers van ongerept water- en duinlandschap een voordeel. Zelfs aan de veelbezongen, maar drukke Middellandse Zee is zoiets nauwelijks te vinden. Hoe het Nederlandse strandlandschap er in deze al warme meimaand uitzag, staat op:
Dagboek van een camera 