Vanaf nu proberen we zoveel mogelijk langs de Neckar te rijden. Dat zou een stuk klimwerk moeten schelen, want we begonnen nu toch wel behoefte te krijgen aan wat vlakkere stukken. Dat lukte niet helemaal en in die gevallen betekende dat meteen ook weer fórs klimwerk. Want hoe meer je naar het zuiden komt, hoe dieper het dal is dat deze rivier heeft uitgesleten en hoe hoger dus de bergen rónd de rivier. Ondanks de inspanning af en toe, was het tot Stuttgart een prachtig stuk met mooie wijnhellingen. Volle druiven, bijna klaar voor de oogst over een maand of twee. Maar hoe mooi het stuk ook was, we moesten wel door Stuttgart. Na de ervaringen in Mainz en vooral Mannheim was dat geen fijn vooruitzicht, maar dat viel achteraf alleszins mee. Afgezien van versperringen hier en daar, waardoor je van het fietspad raakt en het dan maar moet uitzoeken, konden we toch grotendeels langs de Neckar blijven rijden. Niet het mooiste deel van Stuttgart trouwens. Maar wel het economische hart van Duitsland met enorme kilometerslange industriële complexen, waaronder Mercedes. Op zo’n warme zondagmiddag ziet dat er erg verlaten en een beetje ‘unheimisch‘ uit.
We zijn geland in Ebersbach, zo’n 20 km ten oosten van Stuttgart, waar we net voor een onweersbui aankwamen. Daar een broeierige hotelkamer zonder airco. Maar op dat gebied zijn we inmiddels wel wat gewend. Die nacht heeft het af en toe flink geplensd en de volgende ochtend was het toch wel wat afgekoeld. Maar wel vochtig, klam en nog steeds wat broeierig. Ook het wasgoed was niet droog geworden en moest half nat worden ingepakt. Dat is dan maar voor latere zorg. Maar toch heerlijk fietsweer: bewolkt en niet meer zo héél warm. De eerste 25 kilometer weer langs eindeloze industrieterreinen. De hele strook ten oosten van Stuttgart is ermee bezaaid en je kan zien dat hier het geld in Duitsland wordt verdiend. De fietspaden waren weer slecht, zoals we vaker zagen. Halverwege kwam er een soort kloof, waar alle verkeer (auto’s en trein) doorheen moest. Het liep flink omhoog en als fietspad fungeerde een stoep van nog geen meter breed, terwijl we rakelings werden gepasseerd door zwaar vrachtverkeer. Stressvolle momenten, maar het is allemaal weer gelukt. Ik dacht dat Duitsland zo’n geweldig fietsland was, maar wat betreft voorzieningen moeten ze nog wel een inhaalslag maken.
Maar daarna werd het zoals je hoopt en ook verwacht: prachtige fietswegen, weinig auto’s en landelijke dorpjes. Uiteindelijk aangekomen in Ulm, de stad aan de Donau. Hotel bij het Hauptbahnhof en de fietsen konden in een vergaderzaal. We waren er al om drie uur, zodat we daar ook nog wat konden bekijken. Mooie stad met prachtige Munster die en passant nog even beklommen is. Toevallig wél de allerhoogste kerktoren ter wereld….! In Ulm heb je de Iller, een zijrivier van de Donau. Daar loopt een fietspad langs, door alle reisgidsjes de hemel ingeprezen als een prachtig fietspad en een must do. Inderdaad best mooi, maar niet geasfalteerd en bovendien niet altijd goed aangegeven. Daarom uiteindelijk toch maar gekozen voor de secundaire en geasfalteerde wegen door de stadjes en dorpjes.
De aanloop naar de Alpen, maar het verwachte steile klimwerk bleef uit, uitzonderingen daargelaten. Eigenlijk was het vandaag een min of meer gelijkmatige klim van 475 naar 725 meter en dat over 110 kilometer, dus je merkt het niet eens. Wel weer warm vandaag, maar wel heel mooi door het landelijke Beieren. Na ruim een week fietsen nu aangekomen in Sulzberg, de woonplaats van zus Hedwig en haar man René. Aan de voet van de Alpen en in de verte zie je het hooggebergte al liggen. Het eerste deel van de tocht naar Rome zit er nu op. Hier blijf ik drie dagen zonder de fiets aan te raken. Behalve dan dat de fiets even naar de fietsenmaker gaat voor een check of alles nog in orde is. Die fiets heeft mij in elk geval soepeltjes hierheen gebracht. De tocht voor Louis zit er nu op. We zetten hem donderdag op de trein naar Nederland. Aan hem dank voor het aangename gezelschap en de kalmte toen Mannheim mij bijna te veel werd. Eerst drie dagen uitrusten en me mentaal voorbereiden op de Alpentoppen, die in de verte uitnodigend staan te wachten. Daarna ga ik samen met Hedwig en René de Alpen over. Daarover dus later.
Lieve mensen, dank voor het meelezen, meeleven, reacties en dus mentale steun bij onze dagelijkse belevenissen en ontberingen. De komende dagen zal er vermoedelijk weinig te melden zijn. Zaterdag wel weer, hoop ik. De foto’s van de laatste drie dagen staan op:
Dagboek van een camera 